Δημοσιεύτηκε: Αύγουστος 13. 2013 12:06
Εκοιμήθη εν Κυρίω ο διακεκριμένος Θεολόγος Ανδρέας Μιτσίδης (13 Αυγούστου 2013)
Τις πρωινές ώρες, της Τρίτης 13 Αυγούστου 2013, ανήμερα των γενεθλίων του, απεβίωσε προς Κύριον ο μακαριστός Θεολόγος Ανδρέας Μιτσίδης, συνεργάτης του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ. κ. Χρυσοστόμου του Β΄, καθώς και των μακαριστών Αρχιεπισκόπων Μακαρίου Γ΄ και Χρυσοστόμου Α΄.
Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου εξέφρασε τα συλλυπητήρια στη σύζυγο του μακαριστού Ανδρέα, κ. Μάρθα Μιτσίδου και τα παιδιά τους.
Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου και η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Κύπρου προσεύχονται ο Θεός της αγάπης, και αρχηγός ζώντων και νεκρών, να αναπαύει τη ψυχή του μακαριστού Ανδρέα Μιτσίδη εν χώρα ζώντων και δικαίων.
Η Κηδεία του αειμνήστου Ανδρέα Μιτσίδη τελέστηκε από τον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Ακροπόλεως, την Παρασκευή, 16 Αυγούστου 2013 και ώρα 11:00 π. μ.
Της Εξοδίου Ακολουθίας προέστη η Α. Μ. ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. κ. Χρυσόστομος συμπαραστατούμενος από τους Πανιερωτάτους Μητροπολίτες Πάφου κ. Γεώργιο, Μόρφου κ. Νεόφυτο, ο οποίος εκπροσώπησε και κατέθεσε στεφάνι εκ μέρους της Α.Θ.Π. τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίο, και Τριμυθούντος κ. Βαρνάβα και τους Θεοφιλεστάτους Επισκόπους Καρπασίας κ. Χριστοφόρο, Χύτρων κ. Λεόντιο και Μεσαορίας κ. Γρηγόριο.
Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου,
16 Αυγούστου 2013.
*************************************************************
Επικήδειος Λόγος
κατά την κηδεία του αειμνήστου Ανδρέα Μιτσίδη
Φρίξου Κλεάνθους, Φιλολόγου,
τέως Διευθυντή Αρχιεπισκοπικού Γραφείου
Μακαριώτατε,
Βαρύτατο αισθάνομαι το φορτίο της ευθύνης, που χρεώθηκα σήμερα, προκειμένου να απευθύνω, εκ μέρους της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου, και γενικά των πολυπληθών συναδέλφων, συνεργατών, φίλων και άλλων εκτιμητών του πολύμορφου έργου και της πολυσήμαντης προσφοράς του προς την Εκκλησία, την πατρίδα, την παιδεία, την οικογένεια και την κοινωνία, το ύστατο χαίρε προς τον προσφιλή μας αείμνηστο Δρα Ανδρέα Μιτσίδη.
Ομολογώ, Μακαριώτατε, ότι είναι με μεγάλη δυσκολία, πολύ πόνο και ανείπωτη θλίψη, που, ανταποκρινόμενος στην παράκλησή Σας, ανέλαβα τούτο το χρέος!
Είχα την εξαιρετική τιμή να γνωρίσω τον αξέχαστο Ανδρέα Μιτσίδη το 1972, όταν ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος και Εθνάρχης Μακάριος μου ανέθεσε τη φιλολογική διόρθωση και επιμέλεια της εφημερίδας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου «Εκκλησιαστική Ζωή». Διευθυντής της ήταν ο Δρ. Ανδρέας Μιτσίδης. Ομολογώ ότι η όλη συνεργασία μου μαζί του ήταν άψογη. Από την αρχή με περιέβαλε με όλη του την αγάπη και μου πρόσφερε κάθε δυνατή βοήθεια και στήριξη, και τότε, στην «Εκκλησιαστική Ζωή», αλλά και πιο ύστερα, όταν, μετά την εκλογή του, ο αοίδιμος Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Α΄ μου ανέθεσε τη διεύθυνση του Γραφείου του.
Γενικά, όλοι, όσοι είχαμε την ιδιαίτερη χαρά να γνωρίσουμε και να συνεργαστούμε μαζί του, αδίστακτα καταθέτουμε την έντιμη μαρτυρία ότι ο Ανδρέας Μιτσίδης υπήρξε πράγματι, και παρέμεινε μέχρι τέλους, ένας χαρισματικός άνθρωπος, ένας πνευματικός αγωνιστής, ένας γνήσιος πατριδολάτρης, ένας σπουδαίος δάσκαλος, ένας διακεκριμένος επιστήμονας, αλλά και ένας στρατευμένος Ορθόδοξος Θεολόγος!
Υπήρξε, όμως, παράλληλα, και ένας ιδανικός οικογενειάρχης, πρώτα ως σύζυγος, κοντά στην αγαπημένη του Κωνσταντινουπολίτισσα σύντροφο της ζωής του Μάρθα Βασιλειάδη, ύστερα ως τέλειος πατέρας, δίπλα στα αγαπημένα βλαστάρια της ζωής του, στην Ελένη του και στο Νίκο του, αλλά και στη δεύτερη κόρη του, την Ντόρια, που του έφερε ο Νίκος, ως ευτυχής παππούς κοντά και δίπλα στα εγγόνια του Στέφανο, Ναταλία και Λούση, αλλά και ενωρίτερα ως προστάτης και φύλακας άγγελος για τα δύο μικρότερα αδέλφια του Αντώνη και Τάκη!
Ο ίδιος, όμως, άνθρωπος της σύνεσης και της φρόνησης, αλλά και του χρέους, της ευθύνης και του μέτρου, μπροστά στις επάλξεις των πνευματικών αγώνων, υπήρξε ακόμη γνήσιος, ατόφιος και αληθινός στα «πιστεύω» του, αλλά και συνεπής υπέρμαχος και προασπιστής αρχών και αξιών. Και όλα αυτά επιμαρτυρήθηκαν έμπρακτα, κατά τον πιο θαυμαστό τρόπο, με τη σθεναρή, ανεπιφύλακτη και ακλόνητη υποστήριξή του προς τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ΄, τον οποίο και, ως Διευθυντής του Γραφείου του, υπηρέτησε πιστά και ευδόκιμα μέχρι τέλους, και μάλιστα τόσο κατά τα πολύ κρίσιμα εκείνα γεγονότα με τους τρεις πρώην Μητροπολίτες Πάφου, Κιτίου και Κυρηνείας (1972-1973), όσο και κατά τις φοβερές εκείνες μέρες του πραξικοπήματος και της εισβολής (1974), όταν άλλοι γύρισαν την πλάτη στον Εθνάρχη και τον απαρνήθηκαν!
Ως Διευθυντής, όμως, του Γραφείου Διεκκλησιαστικών Σχέσεων, ο αγαπητός Ανδρέας Μιτσίδης υπηρέτησε με πολλή αγάπη και υπερβάλλοντα ζήλο και τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Α΄, του οποίου επίσης υπήρξε πιστός, ειλικρινής και αφοσιωμένος συνεργάτης, όπως και την Υμετέρα Μακαριότητα.
Ο μακαριστός Ανδρέας Μιτσίδης γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1932 στο προάστιο των Παρισίων Μποριέ. Γονείς του ήταν ο Νικόλας και η Κατίνα, που, εκτός από τον Ανδρέα, απέκτησαν αργότερα άλλα δύο παιδιά, τον Αντώνη και τον Τάκη. Σε πολύ μικρή ηλικία, λόγω των γεγονότων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο μικρός Ανδρέας ήλθε, μαζί με τους γονείς του, στην Κύπρο.
Έζησε και μεγάλωσε στο Καϊμακλί. Μετά την αποφοίτησή του από το εκεί Δημοτικό Σχολείο, φοίτησε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο.
Καταλυτική της μετέπειτα πορείας του υπήρξε η γνωριμία και συνεργασία του με τον τότε Μητροπολίτη Κιτίου, και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο Γ΄, που είχε την ευθύνη του Γραφείου Εθναρχίας. Ο Μακάριος, εκτιμώντας το ζήλο για προσφορά, την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, αλλά και τις ικανότητες του μακαριστού Ανδρέα, τον προσέλαβε αμέσως ως συνεργάτη του στην Εθναρχία!
Πολύ σύντομα, ο αείμνηστος Ανδρέας Μιτσίδης μετέβηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου και σπούδασε στην περιώνυμη Θεολογική Σχολή Χάλκης. Τότε ήταν που είχε τη μεγάλη ατυχία να χάσει τον πατέρα του. Έκτοτε, ο ίδιος αισθανόταν έντονα την ευθύνη, που είχε απέναντι στα άλλα δύο μικρότερά του αδέλφια, τον Αντώνη και τον Τάκη, για τα οποία και εξέφραζε ποικιλοτρόπως έμπρακτα την αγάπη και το ενδιαφέρον του.
Στη Χάλκη γνωρίστηκε και με το σημερινό Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ.κ. Βαρθολομαίο, τον οποίο και είχε συμφοιτητή του, και με τον οποίο ανέπτυξε πολύ αγαστές σχέσεις.
Ως Θεολόγος εργάστηκε στα Γυμνάσια Κυρηνείας, Λαπήθου, Παλλουριωτίσσης, Νεαπόλεως, Τεχνικής Σχολής κλπ. Δίδαξε, επίσης, στην Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου.
Στο μεταξύ, το 1956 νυμφεύθηκε, στον Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας Καϊμακλίου, την αγαπημένη του Μάρθα.
Σημαντική, αλλά αθόρυβη, υπήρξε και η συμβολή του στον αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955. Γι` αυτήν του, μάλιστα, την προσφορά οι Άγγλοι τον συνέλαβαν δύο φορές.
Μετά την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου και την επιστροφή του Εθνάρχη Μακαρίου στην Κύπρο (1959), ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ανέθεσε στον Ανδρέα Μιτσίδη τη διεύθυνση του Γραφείου του, στην Ιερά Αρχιεπισκοπή, θέση την οποία και τίμησε μέχρι τέλους. Υπήρξε δεινός γνώστης της ελληνικής γλώσσας, αρχαϊζουσας και δημοτικής. Η μνημειώδης αρχιεπισκοπική επιστολογραφία προς τους Προκαθημένους των άλλων Εκκλησιών, την οποία ο ίδιος με ιδιαίτερη επιμέλεια ετοίμαζε, ήταν για μένα ένα μεγάλο και ανεκτίμητο μάθημα!
Και θυμούμαι, αγαπητέ φίλε και αδελφέ Ανδρέα, όταν σε κάποια περίοδο, λόγω και της ασθένειάς σου, ανέλαβα προσωρινά την ετοιμασία της διεκκλησιαστικής επιστολογραφίας, σε επισκέφθηκα στο σπίτι, για να ζητήσω και τη δική σου γνώμη για κάποια πράγματα. Μπροστά, λοιπόν, στη σεμνότητα, ταπεινότητα, αλλά και μεγολοσύνη του χαρακτήρα σου, σου είπα και τότε, αλλά με καύχηση ομολογώ και σήμερα, ότι ήταν εξαιρετική τιμή για μένα να μαθητεύσω κοντά σου!
Αλλά και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας μας, εκτιμώντας τις αρετές και ικανότητες του μακαριστού Ανδρέα, του ανέθεσε, το 1960, τη διεύθυνση του επισήμου εκφραστικού Οργάνου της, «Αποστόλου Βαρνάβα», που ανελλιπώς και επιτυχώς εξέδιδε μέχρι σήμερα.
Δι` ευλογιών του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου και Εθνάρχη Μακαρίου, το 1967 μετέβηκε στη Γερμανία, για μεταπτυχιακές σπουδές στα Πανεπιστήμια Βόνης και Κολωνίας. Από τη Φιλοσοφική Σχολή Κολωνίας απέκτησε τον πρώτο διδακτορικό τίτλο. Πιο ύστερα, το 1980, απέκτησε και δεύτερο διδακτορικό τίτλο από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Το 1969 επάξια προήχθηκε εις Επιθεωρητή Μέσης Εκπαίδευσης των Θεολόγων. Διετέλεσε και Πρόεδρος του κλάδου των Επιθεωρητών Μ.Ε. Το 1992 αφυπηρέτησε ως Πρώτος Λειτουργός Εκπαίδευσης.
Από τη θέση του Προέδρου, ή και του μέλους Διοικητικών Συμβουλίων, ο Ανδρέας Μιτσίδης επάξια υπηρέτησε και πολλά πνευματικά Σωματεία του τόπου μας (Εταιρεία Κυπριακών Σουδών κ. ά.).
Πρόσφερε, ακόμη, τις πολυετείς υπηρεσίες του ως μέλος και Γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου, αλλά και προσωρινά ως Διευθυντής, του Ιδρύματος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄.
Συνέγραψε πέραν των είκοσι πέντε (25) επιστημονικών έργων θρησκευτικού, ιστορικού και εκπαιδευτικού περιεχομένου. Μεταξύ τούτων εξέχουσα θέση κατέχουν τα συγγράμματά του α) «Οι Κύπριοι Σχολάρχαι και Διδάσκαλοι της εν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλης του Γένους Σχολής», το οποίο και βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών, και β) «Η παρουσία της Εκκλησίας της Κύπρου εις τον αγώνα των εικόνων – Γεώργιος ο Κύπριος και Κωνσταντίνος Κωνσταντίας», που αποτέλεσε και τη διδακτορική διατριβή του στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τελευταίο του επιστημονικό σύγγραμμα υπήρξε το έργο «Η Εκκλησία της Κύπρου κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας».
Εκπροσώπησε, επίσης, την Εκκλησία μας σε πάρα πολλά εκκλησιαστικά και άλλα επιστημονικά Συνέδρια.
Πέρα, όμως, από την άρτια επιστημονική του κατάρτιση, διακρινόταν και για το μεγαλείο της ψυχής του. Ήταν πάνω απ` όλα Άνθρωπος! Δείγμα, ακριβώς, της ευγένειας και του πλούτου των λεπτών του αισθημάτων είναι και τούτο: Το φοβερό εκείνο καλοκαίρι του 1974, κατά το οποίο «έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα», βρέθηκα έφεδρος στις τάξεις της Εθνικής Φρουράς. Παντού αίματα, χαμός, χαλασμός, πρόσφυγες, αγνοούμενοι, ερείπια, καταστροφές! Με επισκέφθηκαν, στη μονάδα μου, σε κάποια στιγμή ανάπαυλας των επιχειρήσεων, οι δικοί μου. Φαντασθείτε τη συγκίνηση που ένιωσα, όταν μου έδωσαν, γραμμένο σ` ένα χαρτάκι, ένα αριθμό…
-Είναι ο αριθμός τηλεφώνου του κ. Ανδρέα Μιτσίδη, μου είπαν. Ψάχνει να σε βρει... Ενδιαφέρεται να μάθει τα νέα σου και αν έχεις κάποια ιδιαίτερη ανάγκη...
Επάξια, η Ιερά Σύνοδος, κατόπιν προτάσεως του Μακαριωτάτου, τίμησε τον αείμνηστο Ανδρέα Μιτσίδη, στις 30 περασμένου Νοεμβρίου 2012, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, με το παράσημο του Αποστόλου Βαρνάβα, που αποτελεί και την ανωτάτη τιμητική διάκριση της Εκκλησίας μας.
Ανήμερα, όμως, και των γενεθλίων του, τα χαράματα της περασμένης Τρίτης, 13ης Αυγούστου 2013, ο ίδιος εγκατέλειψε τα γήινα, για να ανταμώσει στην αιωνιότητα τους μακαριστούς γονείς και πεθερικά του Νικόλα, Κατίνα, Αντώνη και Ελένη, τον αδελφό του Αντώνη, τον Εθνάρχη Μακάριο και το φίλτατό του Δημητράκη Δημητριάδη!
Μακαριώτατε, είχα επισκεφθεί τον Ανδρέα στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας το μεσημέρι της περασμένης Δευτέρας, μεταφέροντάς του και τις δικές Σας ευχές για περαστικά. Ήταν πολύ καταβεβλημένος. Πονούσε και δυσκολευόταν να μιλήσει. Και όταν τον ρώτησα, αν ήθελε κάτι να Σας μεταφέρω, συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις του, σιγοψιθύρισε:
-Ευχαριστώ και το Μακαριώτατο και την Εκκλησία για όλα!
Φεύγοντας, του είπα ότι θα τον έβλεπα και την επόμενη μέρα.
-Σε ευχαριστώ, Φρίξο, μου είπε, αλλά δεν θα προλάβεις...
Πολύ πρωί της επόμενης ακολούθησε το τηλεφώνημα του καλού μου Νίκου, που με τρεμάμενη φωνή μου είπε:
-Κύριε Φρίξο, ενημερώστε το Μακαριώτατο…Τον χάσαμε πριν λίγα λεπτά...
Εκ μέρους της οικογένειας εκφράζω τις θερμότατες ευχαριστίες τόσο προς τους θεράποντες Ιατρούς, και το άλλο παραϊατρικό και νοσηλευτικό Προσωπικό, για τη μεγάλη φροντίδα και προσφορά τους προς τον αείμνηστο Ανδρέα Μιτσίδη, όσο και προς όλους γενικά, όσοι, στις δύσκολες ώρες του πόνου και της δοκιμασίας τους, κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τους στήριξαν και τους συμπαραστάθηκαν.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες η οικογένεια εκφράζει προς Εσάς, Μακαριώτατε, για την αμέριστη αγάπη Σας και το πατρικό Σας ενδιαφέρον προς το λατρευτό τους Ανδρέα!
Αγαπητή μας Μάρθα, αγαπητοί μας Ελένη, Νίκο και Ντόρια, εγγόνια και λοιποί συγγενείς, δεχθείτε, σας παρακαλούμε, τα πιο θερμά και ειλικρινή μας συλλυπητήρια για το χαμό του λατρευτού σας Ανδρέα, μαζί με την έκφραση της αγάπης και των ευγνωμόνων ευχαριστιών μας.
Ευχηθείτε, Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα, όπως ο Κύριος αναπαύσει την ψυχή του προσφιλούς μας Ανδρέα «εν σκηναίς δικαίων», ώστε να συμπορεύεται μετά δικαίων «εις ανάστασιν νεκρών»!
Καλέ μου Ανδρέα, αιωνία και αγαθή ας είναι η μνήμη σου!
Φρίξος Γ. Κλεάνθους
16 Αυγούστου 2013.
*************************************************************
Χαράλαμπου Χατζηχαραλάμπους
Επικήδειος Λόγος
στην κηδεία του αοιδήμου Ανδρέα Μιτσίδη.
Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013
Εκκλησία Αγίου Δημητρίου
Ακροπόλεως - Λευκωσίας
Παραμονές τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου, εκοιμήθης εν Κυρίω, φίλε ακριβέ και ηγαπημένε Ανδρέα Μιτσίδη.Ο θάνατός σου μάς αιφνιδίασε.Γνωρίζαμε ασφαλώς τα προβλήματα τής υγείας σου και συμπάσχαμε εκ του μακρόθεν, προσευχόμενοι για σένα. Κανένα όμως απ’ αυτά δεν προοιωνιζόταν την έξοδό σου από τον κόσμο τούτο... και όμως - δυστυχώς- επισυνέβη...
Και ιδού, εγώ τώρα, με οδύνη βαθύτατη, καλούμαι ενώπιον τού σεπτού σκηνώματός σου, να σού απευθύνω εκ μέρους όλων των αγαπημένων σου προσώπων και ιδιαιτέρως τής συζύγου σου και των υπολοίπων Μελών τής οικογένειάς σου, καθώς και των συμφοιτητών σου τής περίπυστης Θεολογικής Σχολής τής Χάλκης, τον ύστατο χρεωστικό χαιρετισμό τής αγάπης μας και τού σεβασμού μας... ηγαπημένε και σεβαστέ μας καθοδηγητή... και πρότυπο σεμνού Θεολόγου και επιστημονικού ερευνητή, ομογάλακτε Αδελφέ... Ανδρέα.
« Τί είπω και τί λαλήσω;». Μπροστά στο μεγάλο μυστήριο τού θανάτου ακόμα και ο πνευματέμφορος υμνωδός τής εξόδιας ακολουθίας τής Εκκλησίας μας ομολογεί περιδεής και τεθλιμμένος.
«... θρηνώ και οδύρομαι όταν εννοήσω τον θάνατον...
Τί το περί ημάς τούτο γέγονε μυστήριον...».
Τα μάτια μας βουρκώνουν... κι ένας κόμπος κάθεται στο λαιμό μας και μάς κόβει τη φωνή τής έκφρασης τού πόνου και τής αγάπης μας στο πρόσωπό σου. Αλλά εσύ, Ανδρέα, μάς κοιτάζεις χαμογελαστά βέβαια αλλά και αυστηρά... με τη γνωστή σου έντονη θεολογική αυτοπεποίθηση... και μάς παραπέμπεις στον Απόστολο τής Ελπίδας... και τής Αιωνιότητας... τον Απόστολο Παύλο. «...εάν τε γάρ ζώμεν, τω Κυρίω ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν, τω Κυρίω αποθνήσκομεν. Εάν τε ουν ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν τού Κυρίου εσμέν...» ( Ρωμ.14, 8). Μάς παραπέμπεις στη θεόπνευστη διαβεβαίωση, την οποία προ ολίγου ακούσαμε: « Περί των κεκοιμημένων, αδελφοί, ου θέλομεν υμάς αγνοείν, ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. Ει γάρ πιστεύομεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας δια τού Ιησού άξει συν αυτώ... και ούτω πάντοτε συν Κυρίω εσόμεθα...» ( Θεσσαλ.4, 13-17).
Συνεπώς αιώνια ελπίδα μας είναι ο Αναστημένος Χριστός. Αφού, λοιπόν, ο Χριστός αναστήθηκε, θ’ αναστηθούμε και μεις μαζί Του! Ως μέτοχοι τής αιώνιας εν Αυτώ ζωής! Αυτή η προσδοκία ή μάλλον αυτή η εν ημίν βεβαιότητα απαλύνει... μαλακώνει τον πόνο τής καρδιάς μας και μάς προσφέρει τη δύναμη, με κάποια νηφαλιότητα να σε ασπασθούμε και να σού εκφράσουμε την ενδόμυχη ευχή: «ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ» πρεσβύτερε, ομογάλακτε αδελφέ.
Αλλά και πάλιν, ως άνθρωποι χοϊκοί... επιστρέφουμε στις ανθρώπινες αδυναμίες μας... και αναλογίζομαι με θλίψη ότι τα όνειρα, τα οποία από κοινού πλάθαμε τελευταίως δεν θα πραγματοποιηθούν. Δεν θα μπορέσουμε να πάμε μαζί στην Πόλη των ονείρων μας... στην πολυαγαπημένη μας Κωνσταντινούπολη... Τη διαδρομή από την πεφιλημένη και περιπόθητη μας Χάλκη προς την ερατεινή πόλη τού Κωνσταντίνου δεν θα την ξανακάνουμε μαζί.Και ίσως ούτε κι εγώ πια...τα γλυκά τού Μπαϋλάν και τού Χατζημπεκίρ δεν θα τα ξαναγευτείς... στα Σκαλάκια δεν θα ξαναβραδυπορίσεις... στο Πέρα δεν θα σεριανίσεις ξανά... Την αγαπημένη σου παλιά Πόλη δεν θα την ξαναδείς... Την επιβλητική Μεγάλη τού Γένους Σχολή, η οποία εις πείσμα τής φθοράς τού χρόνου και τής τουρκικής εχθρότητας, ορθώνει υπερήφανα και αγέρωχα το ανάστημά Της... δεν θα την επισκεφθείς ξανά...
Στο κλεινό και θελκτικό μας σπίτι... στο περιπόθητό μας Πατριαρχείο... δεν μπορείς πια να ξαναπάς... δεν μπορείς πια να γευτείς την τρυφή και τη δροσιά τής αρχοντικής και ευγενικής φιλοξενίας τού πολυσέβαστου Πατριάρχη μας... Τα μάτια σου δεν θα αντικρίσουν πια ξανά το πηγαίο χριστιανικό του χαμόγελο... και η δική σου καρδιά δεν θα ξανασκιρτήσει στην άφατη εκείνη εσωτερική ευδαιμονία τής πνευματικής αλληλοπεριχώρησης, που νοιώθαμε κάθε φορά που συναντούσαμε την κορυφή τής Ορθοδοξίας μας... την ένυλη μορφή τής χριστιανικής μας Ελπίδας... τη Γερασμιωτάτη Παναγιότητα!
Διαβάστε ολόκληρο τον Επικήδιο Λόγο του Χαράλαμπου Χατζηχαραλάμπους εδώ..
