Απόσπασμα από την ομιλία
του Καθηγητή κ. Πασχάλη M. Κιτρομηλίδη
"...Είναι γεγονός, όπως λέγεται συχνά στις μέρες μας, ότι Εκκλησία και
Πολιτεία είναι σφαίρες διακριτές αλλήλων και οφείλουν να είναι χώροι
διακριτής ύπαρξης και δράσης. Ωστόσο, από την ίδια τη σύστασή της η
Eκκλησία έχει γνώμη για την κοινωνία των ανθρώπων και τη γνώμη αυτή
εκφράζει προς τους πιστούς, αλλά και προς τους φορείς της εξουσίας,
στους οποίους δεν επιδιώκει να υπαγορεύσει το περιεχόμενο και τον τρόπο
άσκησης του έργου τους αλλά προς τους οποίους επιχειρεί κατά καιρούς
να προσφέρει συμβουλές, παραινέσεις, πνευματική και ηθική
συναντίληψη, ώστε επιτελώντας το δικό τους έργο να αποβαίνουν
συνεργοί της αποστολής που επωμίζεται η Eκκλησία στον κόσμο, για τον
καθαγιασμό της ζωής των ανθρώπων επάνω στη γη. Αυτό είναι το νόημα
της πατερικής αντίληψης της πολιτικής και η κλασικότερη έκφραση αυτής
της στάσης του χριστιανού ποιμένα βρίσκεται οπωσδήποτε μεταξύ των
ανατολικών πατέρων, μεταξύ των πατέρων που έγραψαν στα ελληνικά
δηλαδή, στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Οι φορείς της χριστιανικής
πολιτικής σκέψης φυσικά δεν υπήρξαν όλοι άγιοι. Υπήρξαν όμως
άνθρωποι με ζωηρή συνείδηση των πνευματικών τους ευθυνών και με
βαθιά συναίσθηση των υποχρεώσεων που απέρρεαν από την ιδιότητά
τους ως διερμηνευτών των χριστιανικών αξιών. Το στοιχείο της
συναίσθησης της ευθύνης του φορέα της πνευματικής πράξης διατηρεί
αμείωτο το ενδιαφέρον των κειμένων που απαρτίζουν την Oρθόδοξη
παράδοση πολιτικού στοχασμού παρά τη μεγάλη απόσταση των κειμένων
αυτών από μας, κατά πρώτο λόγο χρονικά, αλλά και γλωσσικά, κοινωνικά και ιδεολογικά. Θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ δειγματοληπτικά, όχι εξαντλητικά, σ’ αυτήν την παρακαταθήκη, αφού πρώτα ανατρέξω στις ιστορικές και πνευματικές καταβολές του πολιτικού λόγου της Ορθόδοξης παράδοσης..."
(Μπορείτε να λάβετε ολόκληρη την ομιλία από το χώρο μεταφόρτωσης)
