Δημοσιεύτηκε: Μάϊος 27. 2014 13:33
ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ. ΠΩΣ ΠΡΟΧΩΡΟΥΜΕ;
Ομιλία στο Στ΄Ετήσιο Σεμινάριο των Χριστιανικών Συνδέσμων Γυναικών της Αρχιεπισκοπής. 24/05/2014.
Του Μητροπολίτη Πάφου Γεωργίου.
Οφείλω, από την αρχή, ως κληρικός, να δώσω κάποιες διευκρινίσεις και κάποιες ορθές προσεγγίσεις ορισμένων χωρίων της Αγίας Γραφής και συγκεκριμένων διδασκαλιών πολλών Πατέρων της Εκκλησίας μας, αν πρόκειται ο λόγος μου, να βρει σε σας, πιστά τέκνα της Εκκλησίας, απήχηση και αποδοχή. Στόχος μου είναι να καταδείξω ότι η έννοια της πατρίδας καταφάσκεται από τη θρησκεία.
Η αγωνία για την τύχη της πατρίδας μας και την έκβαση του εθνικού μας θέματος είναι έκδηλη. Αναλογιζόμενοι τους θανάσιμους κινδύνους που διατρέχουμε, ως Έλληνες στην Κύπρο, «βίον βιούμεν, θανάτου πικρότερον», κατά τον Μέγα Φώτιον. Αυτό το πρόβλημα θέλει να αναδείξει, και ταυτόχρονα να υποδείξει τρόπους αποτελεσματικής αντιμετώπισής του, και το σημερινό σεμινάριο. Πολλοί, όμως, είτε από άγνοια, είτε από αδιαφορία, μένουν αμέριμνοι. Άλλοι μας ειρωνεύονται, κάποιοι και μας μέμφονται ως άπιστους, ή ολιγόπιστους. Τι Χριστιανοί είμαστε, λεν, αν μένουμε προσκολλημένοι στη γη των πατέρων μας, στην επίγεια πατρίδα μας;
Μήπως ως χριστιανοί «έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν», δεν «επιζητούμεν την μέλλουσαν»; Πού πάει η προτροπή του Χριστού «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού»; Η επισήμανση του Ιωάννου του Χρυσοστόμου στον κάθε πιστό: «Ουκ ει πολίτης αλλ’οδίτης...ουδείς έχει πόλιν....η πόλις άνω εστίν..» δεν μας αγγίζει; Τι απαντούμε; Πώς δικαιολογούμαστε;
Δεν θα σταθώ στα αυτονόητα, στην ορθή ερμηνεία των πιο πάνω χωρίων. Όλοι αντιλαμβανόμαστε πως τόσο η Γραφή όσο και οι Πατέρες κακίζουν την προσκόλληση στα ενθάδε και στα ρέοντα και τη διαγραφή της αιωνιότητας και των πνευματικών αξιών.
Πρόθεσή μου είναι να υπενθυμίσω γεγονότα της Αγίας Γραφής που υποδεικνύουν ότι η ζωή ενός λαού σε συγκεκριμένο χώρο, μακριά από περισπασμούς και επηρεασμούς αλλοφύλων, βοηθά στην καλλιέργεια και ανάπτυξη του θρησκευτικού συναισθήματος και στην προαγωγή των πνευματικών αξιών, και την ως εκ τούτου ανάγκη, από θρησκευτικής άποψης, της έννοιας της πατρίδας:
Ο Θεός καλεί τον Αβραάμ, τον πρώτο μετά την αποστασία μονοθεϊστή, γνώστη του αληθινού Θεού, να «εξέλθει εκ της γης του και εκ της συγγενείας του» και να πορευθεί στη Χαναάν, όπου μακριά από τα είδωλα και τους ειδωλολάτρες, σε χώρο δικό τους, οι απόγονοί του θα λάτρευαν τον αληθινό Θεό.
Και όταν αργότερα έκρινε, ο Θεός, ότι θα’πρεπε ο λαός του να προετοιμαστεί πιο εντατικά, και μέσω του όλος ο κόσμος, για την εν Χριστώ σωτηρία, κάλεσε τον Μωυσή να ηγηθεί της εξόδου από την Αίγυπτο. Όσο κι αν στην Αίγυπτο είχαν καταστεί «έθνος μέγα», δεν θα μπορούσαν, μέσα σ’ένα ειδωλολατρικό περιβάλλον και σε συνθήκες ανελευθερίας, να χειραγωγηθούν και να καλλιεργηθούν κατάλληλα από τους προφήτες, για τον επιδιωκόμενο σκοπό.
Την καλλιέργεια των ιδιαίτερων χαρισμάτων και την ανάπτυξη των χαρακτηριστικών κάθε λαού, σε ορισμένο γεωγραφικό χώρο, υπονοεί και ο Μωυσής όταν σημειώνει:« Ότε διεμέριζεν ο Ύψιστος έθνη, ως διέσπειρεν υιούς Αδάμ, έστησεν όρια εθνών..»(Δευτ.32,8). Αυτό επαναλαμβάνει και ο Απ.Παύλος, όταν λέει, στον Άρειο Πάγο, πως ο Θεός όρισε για κάθε έθνος «τας οροθεσίας της κατοικίας αυτών».(Πρ.17,26).
Είναι, εξάλλου, αποδεδειγμένο πως και το ίδιο το φυσικό περιβάλλον επηρεάζει τους ανθρώπους στις στάσεις ζωής που παρουσιάζουν και στις αξίες που αναπτύσσουν. Ο Ιπποκράτης, ως γνωστόν, αναφέρεται στην μεταξύ «φύσεως και πνευματικής ζωής συνάφεια». Και ο Κωνσταντίνος Βουρβέρης υποστηρίζει πως θα’ταν αδύνατο να αναπτυχθεί ο αθάνατος ελληνικός πολιτισμός χωρίς τον καθαρό ουρανό και τα καταγάλανα ακρογιάλια της ελληνικής γης.
Η έννοια της πατρίδος, λοιπόν, ως συγκεκριμένου γεωγραφικού και ιστορικού χώρου, στον οποίο ζει ένας λαός, όχι μόνο δεν αντιτίθεται αλλά και ενισχύει τη θρησκευτική ζωή και τον θρησκευτικό προσανατολισμό.
Στους Εβραίους τόση ήταν η σύνδεση της πατρίδος με τη λατρεία του Θεού, που αποτυπώθηκε στον 136ο ψαλμό με την περίφημη φράση «Πώς άσωμεν την ωδήν Κυρίου εν γη αλλοτρία;»
Διαβάστε όλη την ομιλία εδώ...
