Δημοσιεύτηκε: Μάρτιος 27. 2014 07:52
Όταν ανακοινώθηκε η κοίμηση του αγαπητού μας Υπουργού Άμυνας Τάσου Μητσόπουλου, σκέφτηκα οτι χάσαμε την τελευταία ελπίδα της πολιτικής-κοινωνικής μας ζωής. Την ελπίδα να μαζέψουμε όσα αυτοκαταστρέψαμε μέσα απο τον ανελέητο συλισμό της πνευματικής και γιατί όχι της υλικής μας κληρονομιάς. Κληρονομιά θεωρείται αυτό το οποίο παραλάβαμε απο τους προγόνους μας, αυτό που καλούμαστε να διατηρήσουμε, διαφυλάξουμε, αυξήσουμε και να το παραδώσουμε στους απογόνους μας, τη νέα γενιά.
Την ημέρα όμως της εξοδίου Ακολουθίας του αναθεώρησα την αρχική μου σκέψη και είπα οτι δεν χάσαμε την τελευταία μας ελπίδα, αλλά οτι ο Τάσος Μητσόπουλος ειναι η τελευταία μας ελπίδα για την πολιτική, πνευματική και εθνική αναμόρφωση του λαού μας.
Αυτό το οποίο βλέπαμε, ακούγαμε, αισθανόμασταν, βιώναμε μέσα απο την παρουσία και την προσωπικότητα του Τάσου και το σιγοψυθιρίζαμε μεταξύ μας, οτι τέτοιους ανθρώπους χρειάζεται ο τόπος μας για να ανορθωθεί ηθικά, πνευματικά, εθνικά, τώρα το φροντοφωνάζουμε και το διαλαλούμε σε όλους τους τόνους, τα μήκη και τα πλάτη! Ολοι συνειδητοποιήσαμε ποιες ειναι οι πραγματικές αξίες, που μένουν στον αιώνα και αναδεικνύουν ένα άνθρωπο ως προσωπικότητα μέσα στην κοινωνία.
Τότε, πριν την κοίμηση του, είχαμε μια δικαιολογία να ζούμε και να πορευόμαστε διαφορετικά απ\' ο,τι ο Τάσος, γιατί η διαπίστωση μας γινόταν υπόκρυφα. Το λέγαμε, το αισθανόμαστε, αλλά ηταν τόσο ισχνή η φωνή μας, που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν την ακούγαμε. Βλέπαμε το ήθος, την ταπείνωση, την αξιοπρέπεια, την καθαρότητα του πνεύματος και του προσώπου του, την ανεπιτήδευτη πίστη του στον Θεό, και του αναγνωρίζαμε την ανωτερότητα σε όλα. Όμως ενας υπόκωφος φόβος, μήπως μας θεωρήσουν αναχρονιστικούς (βλέπε καθυστερημένους), μας έκανε να ζηλεύουμε μεν την προσωπικότητα του Τάσου, αλλα να την αρνούμαστε στην πράξη, ζημιώνοντας και τους εαυτούς μας και το λαό τούτου του ταλαιπωρημένου τόπου.
Τώρα, όμως, το είπαμε, το ομολογήσαμε, το διακηρύξαμε, το κάναμε φανερό σε όλους οτι η πορεία της ζωής του Τάσου είναι αυτή που οδηγεί στην αυθεντικότητα, στην γνησιότητα, στην αρετή, την αγιότητα του βίου. Δεν έχουμε καμία δικαιολογία τώρα να μην αγωνιζόμαστε όπως αγωνιζόταν εκείνος.
Δεν μπορούμε να αφήσουμε τον λαό της Πατρίδας μας χωρίς ελπίδα και προοπτική. Δεν μπορούμε αντί την αρετή να προβάλλουμε τα πάθη μας και τις αρρωστημένες φιλοδοξίες μας. Γιατί ο Τάσος τα κατάφερε και ήταν ο Πνευματικός και ολοκληρωμένος άνθρωπος; Μήπως δεν έζησε και αυτός στην εποχή μας, μέσα στις ίδιες συνθήκες, τους πειρασμούς και προκλήσεις που έχουμε και εμεις οι ίδιοι; Δεν έφερε την ίδια ανθρώπινη φύση με τη δική μας, που ρέπει προς το εμπαθές και ευπαθές; Γιατί εκείνος τα κατάφερε και έμεις όχι;
´Ενας εκ των πολιτικών σε δηλώσεις του είπε οτι ο Τάσος ήταν και είναι το πρότυπο στην πολιτική του ζωή και σταδιοδρομία. Αυτό απο μόνο του, όμως, δεν είναι ικανό να μας αναδείξει υγιείς προσωπικότητες με ανάστημα, που θα αποτελούμε την ελπίδα της Πατρίδας και του λαού μας. Για να είναι πρότυπο ο Τάσος για μας, στην πράξη, πρέπει να καλλιεργούμε συνεχώς τον εαυτό μας, όπως τον καλλιεργούσε και εκείνος. Μελετούσε, προσευχόταν, εκκλησιαζόταν, μετείχε στη Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας συνειδητά, είχε νύψη (προσοχή) στον εαυτό του, δεν εκτίθετο σε πειρασμούς και τρόπους ζωής, που αλλοιώνουν την ψυχική κατάσταση του ανθρώπου και τον καθιστούν εμπαθή, ανώριμο. Ο Τάσος γνώριζε εκ πείρας οτι η αύξηση της κατά κεφαλή πνευματικής καλλιέργεια του ανθρώπου είναι ασυγκρίτως ανώτερη απο την αύξηση του κατά κεφαλή εισοδήματος του. Γι αυτό και έγραφε σε ένα άρθρο του στον Τύπο με τίτλο, "η πορεία μας προς την Ανάσταση": "Εισήλθαμε και φέτος στην περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Με φανφάρες, γιορτές και φωνές που συνόδευσαν την προηγηθείσα περίοδο της Απόκρεω. Χωρίς τη σεμνότητα και συστολή του Κυρίου που καίτοι βασιλεύς εισήλθε στην αγία πόλη «επί πώλου όνου». Τα βήματα μας, έστω κι έτσι, έχουν αρχίσει νοερά να κινούνται στα χνάρια του Ιησού και η πορεία, μας οδηγεί μέσα από μια σειρά ανεπανάληπτων πνευματικών διεργασιών και προσωπικών εμπειριών στην κορύφωση.
Για τους πολλούς, ίσως τα όσα γράφονται για την περίοδο ετούτη να ηχούν κοινότυπα και τετριμμένα. Δεν είναι όμως. Γιατί κάθε χρονιά, η περίοδος αυτή είναι εντελώς διαφορετική. Έχει μια ασύλληπτη μοναδικότητα την οποία καλούμαστε να ρουφήξουμε σταλιά-σταλιά. Η πνευματική και μυστηριακή μέθεξη της οποίας γινόμαστε κοινωνοί όσες και όσοι τουλάχιστον επιχειρούμε να διαρρήξουμε το φαύλο κύκλο της καθημερινότητα και της μικροπρέπειας που μας κρατά καθηλωμένους στην πνευματική υστέρηση και ανέχεια, είναι ανεπανάληπτη.... Αυτήν ακριβώς την περίοδο, αν πραγματικά και γνήσια επιθυμούμε να γίνουμε συμμέτοχοι και συγκοινωνοί αυτής της μοναδικής εμπειρίας, της μετάβασης δηλαδή από το φθαρτό στο άφθαρτο και να μην μείνουμε «εκτός νυμφώνος» τότε θα πρέπει, χωρίς καθυστέρηση και δισταγμό, να επιλέξουμε την οδό της απόλυτης συντριβής και ταπείνωσης. Της εσωτερικής πνευματικής κάθαρσης. Της αποκήρυξης του «εγώ». Να νίψουμε τα ανομήματά μας με πόνο και σπαραγμό ψυχής. Να δηλώσουμε εθελουσίως έτοιμοι για θυσία. Να προσφέρουμε την ψυχή μας αντίδωρο στο Θεό για το δώρο της ψυχής που μας προσφέρει. Να απλώσουμε θαρρετά το χέρι μας στον Κύριο και να αρπάξουμε το δικό Του καθώς Αυτός συντρίβει το θάνατο και διαβαίνει το κατώφλι της αιώνιας ζωής.
Ας προσπαθήσουμε αυτές τις μέρες να οραματιστούμε. Ας γίνουμε όλοι μας λίγο ονειροπόλοι. Ας πιστεύσουμε ξανά στο θαύμα. Ας ανοίξουμε διάπλατα τα μάτια της ψυχής μας. Ας εισέλθουμε για λίγο στη σφαίρα του μυστηρίου. Ας συγχωρέσουμε για να συγχωρηθούμε. Ας αποθέσουμε με άκρα ταπείνωση την ύπαρξή μας στο έλεος Εκείνου.
Ας σφραγίσουμε τον πειρασμό της ματαιοδοξίας, της κενοδοξίας και της κοσμικότητας. Ας ατενίσουμε ψηλά και μπροστά. Ας γευτούμε λίγο από το εκούσιο πάθος και τη συγκλονιστική θυσία. Ας θωρακισθούμε με πανίσχυρη πνευματική αρματωσιά. Ας πορευθούμε ευθυδρόμως την οδό του προσωπικού μας μαρτυρίου με ήθος και γενναιότητα. Με το κεφάλι ψηλά. Και ας προετοιμάσουμε επιμελώς τους εαυτούς μας για το δικό μας πάθος, για τη δική μας έξοδο από τον κόσμο της φθοράς. Για τη δική μας τελική αποκάλυψη «ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού». Γένοιτο."
Ο μακαριστός Τάσος είχε εμπειρικά νοήσει (κατανοήσει) αυτό που γράφει ο Μαθητής της Αγάπης, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης οτι, "ο κόσμος και οι επιθυμίες του παράγουν (φεύγουν, έχουν ημερομηνία λήξεως θα λέγαμε εμείς σήμερα) ο δε ποιών το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα (γίνεται ενάρετος, αξιοπρεπείς, ηθικός, προσωπικότητα) και αναδεικνύεται μέσα στον κόσμο με προοπτική την αιωνιότητα.
Για να μην είναι ο λόγος μας υποκριτικός, όταν επαινούμε και διακηρύττουμε την πνευματική κατάσταση ενός ανδρός, όπως ήταν ο Τάσος Μητσόπουλος, πρέπει να έχουμε και εμείς την ίδια διάθεση και θέληση να αγωνιστούμε, να προσπαθήσουμε να καλλιεργηθούμε πνευματικά και να τον μιμηθούμε.
Διαφορετικά κινδυνεύουμε να απαξιώσουμε (εκκλησιαστικά, πολιτικά, κοινωνικά) και πάλιν κάθε θεσμό έναντι των ανθρώπων, που μας ακούνε να κάνουμε διαπιστώσεις και διακηρύξεις ορθές και στη συνέχεια να πορευόμαστε λανθασμένα. Το χειρότερο, στερώντας απο το λαό μας την ελπίδα.......
Αιώνια σου η μνήμη αγαπητέ μας Τάσο...... ίσως η τελευταία μας ελπίδα να γίνουμε η ελπίδα για την πολύ βασανισμένη Πατρίδα μας!!!
Του Επισκόπου Καρπασίας Χριστοφόρου
