Δημοσιεύτηκε: Οκτώβριος 04. 2013 12:49
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του αποστόλου Ιακώβου, υιού του Αλφαίου και αδελφού του ευαγγελιστή Ματθαίου, τη μνήμη του Αγίου Ανδρονίκου και της συζύγου αυτού Αθανασίας, καθώς και του Πατριάρχου Αβραάμ του δικαίου, και Λωτ του ανεψιού αυτού.
Ο όσιος Ανδρόνικος, από την Αντιόχεια, πλούσιος και ευσεβής, είχε γυναίκα την Αθανασία, σεμνή και θεοφιλή. Αποφάσισαν ένα μέρος της περιουσίας τους να δώσουν στους φτωχούς, ένα μέρος ως δάνειο σ’ αυτούς που είχαν ανάγκη, κι ένα τρίτο το κράτησαν για την οικογένειά τους, αφού είχαν δύο παιδιά να αναθρέψουν.
Κάποτε τα δυο παιδιά τους πέθαναν ταυτόχρονα, κι ο μεν Ανδρόνικος δέχτηκε το πλήγμα, η Αθανασία όμως συντετριμμένη ζητούσε να ταφεί με τα παιδιά της. Αναπαύθηκε όταν μια νύχτα άκουσε στην προσευχή της τον άγιο Ιουλιανό να της λέει πως τα παιδιά της στερήθηκαν την επίγεια ζωή, δεν θα στερηθούν όμως τα επουράνια χαρίσματα της Βασιλείας του Θεού.
Ο Ανδρόνικος κι η Αθανασία αποφάσισαν τελικά να γίνουν μοναχοί το υπόλοιπο της ζωής τους.
Αν κρίνουμε από τον αριθμό των ναών στην Κύπρο, που είναι αφιερωμένοι στο ζεύγος των οσίων Ανδρονίκου και Αθανασίας, συμπεραίνουμε πως πρόκειται για δύο πολύ αγαπητούς αγίους προς τους οποίους πολλοί άνθρωποι τρέφουν ιδιαίτερη ευλάβεια.
Ο Ανδρόνικος κι η Αθανασία αποδεικνύουν πόσο σπουδαίο είναι την συζυγική στέγη να την σκέπει η ευλογία του Θεού. Οι σύγχρονοι σύζυγοι που έχουν στη ζωή τους θεμέλιο το Χριστό, ζουν με σεβασμό μεταξύ τους και βιώνουν με ιεροπρέπεια και δέος, τα χαρίσματα του Αγ. Πνεύματος. Τα παιδιά τα θεωρούν δώρα και ευλογία, εικόνες μοναδικές του Δημιουργού και φωτεινές λαμπάδες της παρουσίας Του Θεού στον κόσμο.
Αναλαμβάνοντας τη συζυγική ευθύνη, οι νέοι μας ας έχουν επίγνωση της όμορφης αυτής επιλογής, πέρα από τα πρόσκαιρα και στιγμιαία, και ταυτόχρονα να συνειδητοποιούν την αξία που έχει η αυθεντική αγάπη που οδηγεί σε πνευματική ολοκλήρωση και τελείωση.
Σήμερα η σκέψη μας φτερουγίζει νοερά στον Ναό των Αγίων Ανδρονίκου και Αθανασίας στην Κυθρέα, ο οποίος για ακόμη μιά χρονιά μένει ερείπιο και ερημωμένος, σύμβολο του πόθου μας για επιστροφή και ελευθερία.
Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου
