Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της μάρτυρος Αριάδνης και του αγίου Ευμενίου επισκόπου Γορτύνης, του θαυματουργού.
Η αγία μάρτυς Αριάδνη έζησε και άθλησε κατά τους χρόνους των αυτοκρατόρων Αδριανού (117-338 μ.Χ.) και Αντωνίνου Πίου (138-161 μ.Χ.). Χρημάτισε δούλη κάποιου Τετρούλλου, άρχοντα της πόλεως Προμισέων της Φρυγίας.
Κάποτε ο κυριός της, γιόρταζε τα γενέθλια του γιού του, και κάλεσε και την Αριάδνη στο ναό των ειδώλων να συνεορτάσουν. Η Αγία όμως αρνήθηκε την πρόσκληση. Τότε ο κύριός της πρόσταξε και της καταξέσχισαν με σιδερένια νύχια ολόκληρο το σώμα της. Έπειτα την άφησαν ελεύθερη.
Όμως και πάλιν ο ηγεμόνας άρχισε να την καταδιώκει. Φθάνοντας η Αγία σε μια πέτρα, προσευχήθηκε στον Κύριο να τη γλιτώσει. Και τότε, η πέτρα, με θεία επενέργεια, άνοιξε στα δύο και, αφού βρέθηκε ανάμεσα, ενώθηκαν και πάλι τα δύο τμήματά της και την έκλεισαν μέσα. Τους άνδρες δε που την καταδίωκαν, τους συνέτριψαν και τους εξαφάνισαν έφιπποι άγγελοι Κυρίου.
Ο Άγιος Ευμένιος εργάστηκε με μεγάλο ζήλο για το έργο της Εκκλησίας. Αξιώθηκε να λάβει το χάρισμα της Ιεροσύνης. Όταν η χάρης του Παναγίου Πνεύματος τον κατέστησε επίσκοπο Γορτύνης της Κρήτης, η πρώτη προσπάθειά του ήταν η εκλογή άξιων κληρικών για τη διαποίμανση του ποιμνίου.
Μάλιστα δεν δίστασε να μεταβεί στη Ρώμη για να βοηθήσει και να στηρίξει με το λόγο, το έργο και τα θαύματα του τούς εκεί πιστούς. Εκοιμήθη στη Θαβαΐδα, όπου είχε πάει για να γνωρίσει τους ασκητές και ερημίτες μοναχούς. Το ιερό του λείψανο ετάφη στην επισκοπή του στην Κρήτη. Τον Επίσκοπο Ευμένιο τον διέκριναν πολλές αρετές, με εξέχουσα την αρετή της ταπεινοφροσύνης.
Η ταπεινοφροσύνη, όπως τη βίωσαν οι άγιοι Ευμένιος και η Αριάδνη είναι εσωτερική πνευματική υπόθεση του ανθρώπου. Χρειάζεται πολλή διάκριση και προσευχή ώστε ο άνθρωπος να μένει πιστός και αμετακίνητος στο θέλημα του Θεού. Και τότε η δύναμη του Θεού επιβεβαιώνει αυτό που επισημαίνεται στο συναξάρι της Αγίας: Την Αριάδνη την έσωσε μια πέτρα που ράγισε γιατί την έσκεπε ο Χριστός, «η πέτρα της ζωής».
Από το Γραφείο Ενημερώσεως και Επικοινωνίας.