Δημοσιεύτηκε: Ιούλιος 03. 2013 12:11
Συνηθίσαμε όλοι να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τα μικρά κασελάκια με τα εναπομείναντα οστά των ηρώων – αγνοουμένων μας, που μας έρχονται σωρηδόν από την Τσεχία μετά το διαγνωστικό DNA.
Έτσι σχεδόν κάθε βδομάδα έχουμε κηδείες με κάθε επισημότητα, ως ταιριάζει, σε πόλεις και χωριά.
Στρατιωτικές τιμές με αποσπάσματα, ομιλίες από Υπουργούς, βουλευτές, κανένα αδελφό, αν ζει, γιατί οι γονείς έχουν αποδημήσει εις Κύριον, με την πίκρα του χαμού, κάποιο στρατιώτη που κατά τύχη γλύτωσε, ίσως κανένα ανήψι.
Και θεωρούμε ότι κάναμε το καθήκον μας απέναντι σ’ αυτούς που το 1974, στο μέσον του καλοκαιριού, εδώ και 34 χρόνια, δέχτηκαν την φρικτή και απάνθρωπη εισβολή του Αττίλα, υπερασπίζοντας την προδομένη πατρίδα τους.
Κανείς, ούτε πολιτεία, ούτε κοινωνία δεν τόλμησε να πει, ότι οι περισσότεροι νεκροί, ήταν αιχμάλωτοι, που τους αποτελείωσαν μετά την αιχμαλωσία μ’ ένα πυροβολισμό στον κρόταφο – διεθνώς απαγορευμένη πράξη – και τάφηκαν ομαδικά σ’ ένα τάφο στον Κορνόκηπο, τη Τζιά, τη Γαλάτεια, την Κερύνεια, ή όπου αλλού.
Μόνο ο πιο μισητός εχθρός της Κύπρου, ο Ραούφ Ντεκτάς, ομολόγησε απερίφραστα στη συνέντευξή του στον Κώστα Γενάρη, ότι δεν υπάρχουν αγνοούμενοι. Είναι όλοι νεκροί.
Και μείς τι κάναμε;
Καταγγείλαμε τον εισβολέα σε διεθνή ή ευρωπαϊκά δικαστήρια; Όχι. Χύνουμε μαύρα δάκρυα στις κηδείες τους και τους ραίνουμε με δάφνες.
Κάναμε το καθήκον μας! !
Κλαίρη Αγγελίδου
Πρώην Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού
