Δημοσιεύτηκε: Ιούνιος 26. 2013 21:14
Ομιλία τού Αρχιεπισκόπου Κύπρου στην ιερατική Σχολή με την ευκαιρία τής λήξης των μαθημάτων. Τετάρτη, 26 Ιουνίου 2013.
Σεβασμιώτατοι,
Αξιότιμα Μέλη της Σχολικής Εφορίας,
Άγιε Διευθυντά, Ελλόγιμοι κύριοι καθηγητές,
Αγαπητοί μου ιεροσπουδαστές, ευγενείς προσκεκλημένοι,
Ευχαριστίες και δοξολογίες αναπέμπουμε προς τον Πανάγαθο και Φωτοδότη Κύριο, γιατί ένα ακόμη έτος καρποφόρου λειτουργίας προσετέθη στη μακρά εκκλησιαστική λειτουργία τής Ιερατικής μας Σχολής « Απόστολος Βαρνάβας».
Η σεβασμία και γεραρά αυτή Σχολή, στη συνείδηση όλων μας, απέβη μια πνευματική τροφός για την Εκκλησία τής Κύπρου. Εκατοντάδες υπήρξαν οι απόφοιτοί της, οι οποίοι αφού διδάχτηκαν και βίωσαν τις αξίες των «ιερών γραμμάτων», ενεδύθησαν το τιμημένο ράσο και αναδείχτηκαν σημαιοφόροι των ιδεωδών τής χριστιανικής μας πίστεως και της πεφιλημένης μας Πατρίδας.
Γι’ αυτό θεωρώ χρέος μου να απονείμω τον πρέποντα έπαινο προς όλους τους κληρικούς μας και να τους εκφράσω τα αισθήματα τής ευγνωμοσύνης μας, γιατί μετουσίωσαν τα όσα στη σεβάσμια αυτή σχολή διδάχτηκαν, σε βίωμα και πράξη. Γιατί προσέφεραν το μάννα τής πνευματικότητάς τους στο χριστεπώνυμο ποίμνιο, που η Μητέρα Εκκλησία τους εμπιστεύτηκε.
Σήμερα ζούμε σε πολύ χαλεπούς καιρούς. Τα χριστιανικά ιδεώδη όχι μόνο παραγνωρίζονται αλλά εμπαίζονται και χλευάζονται. Οι ηθικές και χριστιανικές αξίες πάνω στις οποίες έπρεπε να θεμελιώνουμε τη χαρά και την ευτυχία μας καθυβρίζονται. « Πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζήν εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» ( Τιμ. Β΄3, 12) κατά τον Απόστολο Παύλο.
Οι αντιπνευματικές θύελλες που υφιστάμεθα είναι τόσες και τέτοιες, ώστε πολλάκις έχουμε την αίσθηση ότι τα πάντα χάνονται• ότι τα πάντα βουλιάζουν. Και όμως ο Δομήτωρ τής Εκκλησίας υπερέχει από κάθε διαβολική μεθοδεία και κακία «Πολλά τά κύματα καί χαλεπόν τό κλυδώνιον· ἀλλ’ οὐ δεδοίκαμεν μή καταποντισθῶμεν· ἐπί γάρ τῆς πέτρας ἑστήκαμεν. Μαινέσθω ἡ θάλασσα• πέτραν διαλῦσαι οὐ δύναται· ἐγειρέσθω τά κύματα, τοῦ Ἰησοῦ τό πλοῖον καταποντίσαι οὐκ ἰσχύει» (Ἐγκώμιον εἰς τούς Ἁγίους Πάντας», Ἅπαντα Ἁγίων Πατέρων 26, 714Α)
Στον πνευματικό αυτόν αγώνα κατά των μεθοδειών τού διαβόλου, η Εκκλησία Κύπρου θεωρεί την Ιερατική Σχολή, σαν μια έμψυχη πηγή τού αγωνιστικού της δυναμικού. Γιατί πιστεύει ακράδαντα ότι στον ιερό αυτό χώρο και διδάσκονται και βιώνονται τα ιερά νάματα τής ορθοδοξίας και τού ελληνισμού. Εδώ διαμορφώνονται ψυχές και συνειδήσεις κατά Χριστό, οι οποίες θα μεταλαμπαδεύσουν αύριο στο ποίμνιό τους την ευσέβεια και τον σεβασμό προς την Εκκλησία και τον Χριστό.
Για τους λόγους αυτούς περιβάλλομε την ιερατική Σχολή με τη δέουσα αγάπη και προσπαθούμε να τής παρέχουμε πάσα δυνατή διευκόλυνση, ηθική και οικονομική, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας και στην υψηλή της αποστολή.
Επιθυμώ στο σημείο αυτό να εξάρω και την πολυτιμότατη συμβολή της γεραράς Μονής Κύκκου, η οποία από της ιδρύσεως τής Σχολής, το 1949 μέχρι σήμερον, ενισχύει και στηρίζει αυτήν παντοιοτρόπως. Ιδιαίτερες ευχαριστίες απευθύνω και προς τον Μητροπολίτη Κύκκου και Τηλλυρίας κύριο Νικηφόρο καθώς και προς τα Μέλη τού Ηγουμενοσυμβουλίου για την ολοπρόθυμη στήριξή τους προς τη Σχολή.
Ευχαριστώ ακόμη τον Πρόεδρο της Σχολικής Εφορίας Πανιερώτατο Μητροπολίτη Κωνσταντίας και Αμμοχώστου κύριο Βασίλειο, καθώς και όλα τα σεβαστά Μέλη τής Σχολικής Εφορίας για την αγαστή συνεργασία που είχαν μεταξύ τους και με τη Σχολή, για την πρόοδό της.
Ευχαριστίες και έπαινο εγκάρδιο απονέμω επίσης προς τον Διευθυντή και τους Καθηγητές για την καθόλου προσφορά τους προς την Ιερατική Σχολή.
Αγαπητοί μου τελειόφοιτοι,
Ασφαλέστατα η σημερινή ημέρα είναι πολύ συγκινητική και καθοριστική για Σάς. Σάς συγχαίρουμε και επευλογούμε την έξοδό σας από την πνευματική σας τροφό. Η Ιερατική Σχολή, στην οποία είχατε την ευτυχία και την ευλογία να φοιτήσετε, επί σειράν ετών, σάς εξέθρεψε με την κατά Χριστόν παιδεία, την κατά Χριστό ευσέβεια και ιδιαιτέρως σάς μύησε στην κατά Χριστό βιοτή. Σάς δίδαξε, όπως ο Απόστολος Παύλος τον Τιμόθεο « ίνα ειδήτε πώς δεί εν οίκω Θεού αναστρέφεσθαι, ήτις εστίν εκκλησία Θεού ζώντος, στύλος και εδραίωμα τής αληθείας» (Α΄Τιμ. 3,15). Για να γνωρίζετε δηλαδή, πώς πρέπει να ζείτε και να συμπεριφέρεστε στον οίκο τού Θεού, που είναι η Εκκλησία τού αληθινού Θεού, ο στύλος και το θεμέλιο τής αλήθειας.
Προσωπικά θέλω τον κληρικό να είναι αφιερωμένος στην Εκκλησία του, να μελετά τον λόγο τού Θεού καθημερινά, να εξομολογεί, να ιερουργεί και να βιώνει τα μεγαλεία τής υψηλής του αποστολής. Μ’ ένα λόγο, να είναι ψυχή τε και σώματι αφοσιωμένος στο ποιμαντικό του διακόνημα.
Η σημερινή κοινωνία, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έχει ανάγκη πνευματικών καθοδηγητών. Το έργο τού κληρικού είναι υπέρ ποτέ άλλοτε δύσκολο, πολύμοχθο, αλλά και ηδύμοχθο. Γι’ αυτό και απαιτείται από μέρους σας πολλή περισυλλογή και αδιάλειπτη προσευχή, για την επιτυχία των υψηλών σας στόχων. Πρέπει ο λόγος σας να είναι απότοκος των πράξεών σας και να συνάδει απόλυτα με τα κείμενα τού Αγίας Γραφής.
Η Εκκλησία αγαπητοί μου Σάς εμπιστεύεται ποίμνιο λογικό και σας εγκαθιστά στο μέσο αυτού, ως πνευματικούς ποιμένας! Αυτό είναι πολύ μεγάλη τιμή, η οποία όμως συνεπάγεται και πολύ μεγάλες ευθύνες. Γι’ αυτό πρέπει να δώσετε όλον τον καλόν εαυτό Σας, ώστε να αναδειχθείτε άξιοι αυτής της τιμής και να οδηγήσετε το ποίμνιό σας « εις νομάς σωτηρίους».
Τέλος αγαπητοί μου τελειόφοιτοι θέλω να σας εκφράσω και τη μεγάλη μου αγωνία για τη χειμαζόμενη Πατρίδα μας. Διερχόμεθα ακόμα τη μεγάλη Παρασκευή των παθών μας. Ο Τούρκος κατακτητής, όσο ο χρόνος παρέρχεται, άλλο τόσο συμπεριφέρεται με αλαζονεία έναντι των απαράγραπτων δικαίων τού λαού μας• άλλο τόσο η οφρύς αυτού επαίρεται.
Από την άλλη ο λαός μας, μετά την οικονομική κρίση που ξέσπασε, φαίνεται ότι έχει υποστεί μια ηττοπάθεια και έχει περιπέσει σε μια μοιρολατρία. Η εθνική του βούληση για διεκδίκηση των δικαίων του ακολουθεί μια επικίνδυνη κατιούσα πορεία.
Στο μέσο αυτού τού πόνου και αυτής αγωνίας αναλαμβάνετε, αγαπητοί μου, τα ποιμαντικά σας καθήκοντα. Γι’ αυτό και οι ευθύνες σας είναι πολύ αυξημένες. Ο πιστός κληρικός έχει πάντοτε εστραμμένες τις ελπίδες του στο Θεό και ουδέποτε επιτρέπει στον εαυτό του να χάσει την πίστη του και τις ελπίδες του.
Στη μακραίωνα ιστορική μας πορεία περάσαμε από πολύ χειρότερες συνθήκες και όμως η Χάρις και η αγάπη τού Θεού μάς διεφύλαξε στη γη των πατέρων και των προγόνων μας.
Ο ιερός κλήρος υπήρξε πάντοτε πρωτοπόρος στους ιερούς αυτούς αγώνες. Τον ίδιο ρόλο έχετε να διαδραματίσετε και σεις σήμερον. Αναδειχθείτε σημαιοφόροι, εμπνευστές και καθοδηγητές τού λαού μας, για τη σωτηρία τής Πατρίδας μας, τής «νήσου των Αγίων και των Μαρτύρων». Πάντοτε, ας βιώνουμε το ελπιδοφόρο αγιογραφικό μήνυμα τού προφητάνακτος Δαβίδ. « οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα» ( Ψαλμός 19,8).
Με αυτή την προσδοκία επιδαψιλεύω σ’ όλους Σας τις ευχές τής Εκκλησίας μας και εύχομαι από κέντρου καρδίας, με τη βοήθεια τού Παναγάθου Θεού, να αναδειχθείτε άξιοι « εργάται τού αμπελώνος τού Κυρίου».
