Δημοσιεύτηκε: Μάϊος 18. 2013 13:22
«Ἰδού δή τί καλόν ἤ τί τερπνόν, ἀλλ᾿ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό;» (Ψαλμ. 132), καί μάλιστα ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι.
Τοῦτ᾿ αὐτό ἐπαναλαμβάνομεν καί ἡμεῖς, ἅγιοι καί προσφιλέστατοι ἀδελφοί καί συλλειτουργοί ἐν τῷ Ἀναστάντι Κυρίῳ, ἐκπρόσωποι τῶν ἁπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης ἁγίων κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἐν Χριστῷ ἀδελφοί τῶν λοιπῶν Ἐκκλησιῶν, Ἐξοχώτατοι καί Ἐλλογιμώτατοι σύνεδροι, ἔχοντες τήν χαράν νά σᾶς ἔχωμεν μεθ᾿ ἡμῶν εἰς τήν πόλιν μας, εἰς τάς αὐλάς τῆς Χάριτος καί τῆς ἱστορίας, τῆς ἀληθείας τῆς πίστεως καί τῆς ἐμπραγμάτου βιώσεως τοῦ θαύματος, εἰς τόν τόπον τοῦτον τοῦ Ἁγιάσματος, τῆς δόξης Κυρίου, τοῦ παθόντος, σταυρωθέντος, ταφέντος καί Ἀναστάντος ἐκ νεκρῶν διά τήν ἡμῶν σωτηρίαν.
Η ἡμερίς αὕτη, τῆς ὁποίας τῶν ἐργασιῶν τήν ἔναρξιν ἐν Χριστῷ καί ἐν τῷ Ὀνόματι Αὐτοῦ κηρύττομεν τήν στιγμήν ταύτην, σηματοδοτεῖ μίαν Σελίδα.
Ὄχι ἁπλῶς μίαν ἁπλῆν καθημερινήν καταγραφήν· ἀλλά μίαν πραγματικότητα. Κατά τόν ἰσχυρισμόν ἀτυχῶς τῶν πολλῶν, αἱ σελίδες τῆς καθημερινότητος καί τῆς γραφῖδος καταγράφουν τήν ἱστορίαν.
Ἡμεῖς ὅμως ἀπό Χριστοῦ, δι\' Οὗ καί ἐξ Οὗ καί δι᾿ Ὅν τά πάντα ἐγένετο, ἐν περιόδοις διωγμῶν καί θλίψεων τῆς Ἀληθείας, καί μέχρι τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, πρό 1700 ἐτῶν, διά τῆς ἐκδόσεως τοῦ γνωστοῦ "Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων", διά τοῦ ὁποίου παρεσχέθη εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἡ ἐλευθερία τοῦ λατρεύειν τῷ Κυρίῳ καί δημοσίᾳ ὁμολογεῖν τήν πίστιν Αὐτῷ, τῷ μόνῳ ἀληθινῷ Θεῷ καί Σωτῆρι, καταγράφομεν, οἱ ἄνθρωποι, κατά καιρούς καί ἐποχάς "πολυμερῶς καί πολυτρόπως" τήν Σελίδα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ παγκοσμίῳ κονίστρᾳ. Ἡ Σελίς αὕτη ἐπηρεάζεται πάντοτε ἀπό τήν ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρώπου, καθορίζεται ὅμως πάντοτε ἐν τέλει ὑπό τοῦ κυριεύοντος ζώντων καί νεκρῶν Κυρίου.
Δοξολογοῦντες τόν Ἀναστάντα Χριστόν καί εὐχαριστοῦν-τες πᾶσιν ὑμῖν καί ταῖς ἀποστειλάσαις ὑμᾶς Ἁγίαις Ἐκκλησίαις καί τοῖς σεβασμίοις συναδελφοῖς Προκαθημένοις αὐτῶν, διά τήν συμμετοχήν εἰς τήν ἐκδήλωσιν ταύτην ἀποδόσεως φόρου τ ι- μ ῆ ς πρός τόν θεόστεπτον Βασιλέα Κωνσταντῖνον τόν ἐν ὀλίγοις ἀληθῶς Μέγαν -"ὅς ἐάν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος" (πρβλ. Ματθ. κ΄ 26-27) κατά τό εὐαγγελικόν-, ὡς τόν πρῶτον παρασχόντα τήν ἐλευθερίαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί εἰς τόν ἄνθρωπον καί παύσαντα τούς ἀπηνεῖς κατ᾿ αὐτῆς διωγμούς, ὁμολογοῦμεν ὅτι ἡ Σ ε λ ί ς αὕτη, ἔκτοτε καί μέχρι σήμερον, γέμει πικρῶν ἐμπειριῶν καί γεγονότων, παραδοθέντων εἰς τήν λ ή θ η ν, παραμενούσης μόνον τῆς ἐμπαθοῦς μ ν ή μ η ς αὐτῶν. Ἡ βιουμένη ὅμως Σ ε- λ ί ς αὕτη συγχρόνως "ἔχει ἐπί τό ἱμάτιον καί ἐπί τόν μηρόν αὐτοῦ ὄνομα γεγραμμένον, βασιλεύς βασιλέων καί κύριος κυρίων" (Ἀποκ. Ἰωάν. ιθ΄ 16), ὁ "ποιῶν καινά πάντα" (αὐτ. 21,5).
Ἡ ἑορταζομένη καί τιμωμένη ἐπέτειος ἀποτελεῖ ἀφορμήν, ὥστε "ἀναμηρυκάζοντες" τά γεγονότα, νά ἀναλογισθῶμεν καί νά προβληματισθῶμεν ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν πορείαν τοῦ συγχρόνου κόσμου, 1700 ἔτη ἀφ\' ὅτου ὁ θεοφιλής Βασιλεύς καθιέρωσε πρακτικῶς καί νομοθετικῶς τάς βασικάς ἀρχάς, ἐπί τῶν ὁποίων στηρίζονται καί νῦν αἱ σύγχρονοι Χριστιανικαί κοινωνίαι, καί κατ᾿ ἐπέκτασιν καί ἀναλογίαν, καί σύμπας ὁ κόσμος.
Παρατηροῦμεν, κατά τούς συγχρόνους καιρούς, τά διάφορα κράτη καί ἔθνη, μιμούμενα τό ἕν τό ἕτερον, καί μάλιστα κατά τήν ἐποχήν ταύτην τῆς λεγομένης "παγκοσμιοποιήσεως", κατά τήν ὁποίαν ἡ ταχύτης καί ἡ ποσότης τῆς πληροφορίας καί τῆς παραπληροφορήσεως, τῆς ἀληθείας καί τῆς ἡμιαληθείας μέχρι καί αὐτῆς τῆς παραποιήσεως δι᾿ εὐτελές καί παροδικόν "συμφέρον" τῶν γεγονότων καί τῆς ἀσυστόλου συκοφαντίας προσώπων καί καταστάσεων, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἀδικίας, διατρέχουν "ἐν μιᾷ ροπῇ" τήν οἰκουμένην ἅπασαν, παρατηροῦμεν, λέγομεν, μίαν τάσιν τά πάντα νά ἐμπνέωνται ὑπό κοσμικωτέρου καί μόνον πνεύματος.
Μετά λύπης διαπιστοῦμεν οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι καί μάλιστα οἱ "κληθέντες κλήσει ἁγίᾳ", μίαν ἑτέραν πραγματικότητα, ἀντί τῆς προσδοκωμένης καί ἀσφαλῶς ἐπιθυμουμένης "ὀθνείας ἀλλοιώσεως". Πλέον συγκεκριμένως: αἱ παραδόσεις ἐγκαταλείπονται ὁλονέν καί περισσότερον· ἡ πίστις θεωρεῖται ὡς προσωπική τις ὑπόθεσις καί καταβάλλεται προσπάθεια νά τεθῇ εἰς τό περιθώριον τῆς κοινωνίας· τά ἰδανικά καί αἱ ἀξίαι -αἱ δυνάμεις δηλαδή αἱ ὁποῖαι συνέχουν καί διασώζουν τά ἔθνη ἀνά τούς αἰῶνας- περιφρονοῦνται· ἡ παιδεία πλήττεται καί ἀποχριστιανοποιεῖται καί ἐκκοσμικεύεται· ἡ νομοθεσία ἀπομακρύνεται ἀπό τάς χριστιανικάς ἀρχάς, αἱ ὁποῖαι ἀπετέλεσαν ἀνέκαθεν, καί μάλιστα ἀπό τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καί ἐντεῦθεν, τό θεωρητικόν ὑπόβαθρον τῆς νομοθεσίας· ἡ ἁμαρτία πλέον δέν θεωρεῖται "κακόν" καί ἐνδύεται τό ἔνδυμα τῆς διαφορετικότητος, δηλαδή τῆς ἁπλῆς διαφορετικῆς προσωπικῆς ἐπιλογῆς· ἡ ἀνηθικότης συμπορεύεται καί καλύπτεται ὑπό τό περιφρονητικόν καί αἰτιολογικόν, ἀληθῶς εἰπεῖν, πλέγμα τῆς ἀδυναμίας τῆς ἀνθρωπίνης σαρκός καί ἡ ἠθική τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ περιθωριοποεῖται· ἀγνοεῖται τό "Κύριε Ἐλέησον", δηλαδή αὐτό τοῦτο τό περιεχόμενον τῆς πίστεως καί τῆς ζωῆς.
Διαβάστε όλο το χαιρετισμό εδώ...
