Δημοσιεύτηκε: Μάρτιος 12. 2013 17:50
Πασχαλινές σκέψεις…
Σκέψεις που περιτριγυρίζουν το μυαλό μου, τις ημέρες της Μεγαλοβδομάδας προσπαθούν να μπουν σε σειρά, να ταξινομηθούν και να καταγραφούν, σκέψεις ευωδιαστές με τις μυρωδιές της άνοιξης, με την πασχαλιά και το ζουμπούλι ,που η μυρωδιά τους μπαίνει μέσα στα ρουθούνια σου και σου φέρνει ομπρός σου την εικόνα του στολισμένου Επιταφίου στην Εκκλησία….
Κυριακή των Βαΐων εσπέρας: Ο Νυμφίος έρχεται, εν τω μέσω της νυκτός… Βλέπεις ξάφνου από την Ωραία Πύλη να προβάλει ο Νυμφίος, με το μελαγχολικό Του βλέμμα να σε κοιτά κατάματα σαν να σου λέει : ‘’ Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστείς. Εγώ δουλεύσω. Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ. Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σέ και αλήτης δια σέ, επι σταυρού δια σέ, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.
Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος. Τι πλέον θέλεις; Και βλέποντας Τον να μην μπορείς να κρατήσεις τα δάκρυα της ψυχής σου και ψιθυρίζοντας μυστικές προσευχές να σκύβεις το κεφάλι μπρος στο θείο δράμα που ξεκινά.
Μ. Δευτέρα: ‘’ Τι μοι ,φησί, παρέχετε, καγώ υμίν αυτόν παραδώσω εις χείρας υμών;’’ Ακούς αυτά τα φοβερά ουαί από τα χείλη του Θεανθρώπου και χτυπούν βέλη κατευθείαν στην καρδία! Το παράπονο του Θεού για τον πεπτωκότα άνθρωπο, τον άνθρωπο της αποστασίας , τον άνθρωπο που ζει με τα πάθη και τα μίση και της κακίες. Τον άνθρωπο που έμαθε να κρίνει όχι τον εαυτό του ,αλλά τους άλλους. Και έρχεται η παραβολή των δέκα παρθένων να μας υπενθυμίσει την έννοια του χρόνου. Να προφθάσουμε την μεγάλη ώρα, την ώρα που η ψυχή φεύγει από το σώμα, να είμαστε τόσο καλά προετοιμασμένοι ώστε να ‘’ μη μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χριστού’’
Μ. Τρίτη: Μια πόρνη προσέρχεται ταπεινά να πλύνει με δάκρυα και στεναγμούς, τα πόδια του Χριστού. Ποιος μπορούσε να το φαντασθεί! Ανατροπή των πραγμάτων. Μια αμαρτωλή γυναίκα αγιάζει μπρος στα πόδια του αναμάρτητου. Γιατί με φωνή τρεμάμενη του λέει:’’ μη με την σην δούλην παρίδης , ο αμέτρητον έχων το έλεος’’. Ναι ψυχοσώστα Σώτήρ μου. Δέξαι μου τα πηγάς των δακρύων, κάμφθιτη μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας. Όσους διώξαν οι άνθρωποι από κοντά τους ,τους αγκάλιασε ο Χριστός….
Μ. Τετάρτη: Τέσσερα γεγονότα περνούν από μπροστά σου: Ο νιπτήρας ,της ακράτου ταπεινώσεως του Χριστού, ο Μυστικός Δείπνος με τους μαθητές , η προσευχή της αγωνίας του Θεανθρώπου και η Προδοσία του ανθρώπου στον Θεό…Προσπάθησε με την σκέψη σου να μπεις στον χορό των μαθητών… Που θέλεις να καθίσεις; Σε μία από τις θέσεις στέκετε ο παραδιδούς Αυτόν ! Αυτή την θέση δεν την θέλει κανείς! Μα λίγες φορές κάθισα και κάθισες εκεί, στην θέση του Ιούδα; Αφού μπορείς κάθε φορά να μετάσχεις στο Δείπνο της ευχαριστίας ,όλες οι θέσεις σου ανήκουν ,ακόμα και αυτή του προδότη. Ίσως αυτή η θέση να είναι και η πιο κοντινή δίπλα στο Χριστό. Είναι θέση που μόνος σου επιλέγεις να καθίσεις. ‘’Φεύγε ακόρεστον ψυχήν την διδασκάλω τοιαύτα τολμήσασαν’’ . Και Εκείνος συνεχίζει να προσκαλεί : Εί ουν φίλοι μου εστέ ,εμέ μιμείσθε. Ο θέλων πρώτος είναι ,έστω πάντων έσχατος’’. Αυτή είναι η ταπείνωση του Θεού, να γίνεται έσχατος για να φέρει ξανά τον έσχατο πρώτο.
Μ. Πέμπτη: Την στιγμή που ο Θεάνθρωπος παραδίδεται εις χείρας ανθρώπων , ο Πέτρος κλαίει γοερώς. Θυμάται την φωνή του Διδασκάλου: ‘’Πριν αλέκτωρα φωνήσαι τρις απαρνήση με. Και εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς’’ . ‘’ Σήμερον κρεμάται επί ξύλου , ο εν ύδασι την γην κρεμάσας’’ . Λυγίζει η ψυχή βλέποντας τον αναμάρτητο πάνω στο Σταυρό! Με το αγκάθινο στεφάνι και την πορφυρή χλαμύδα στέκεται απέναντι μου ,ο των αγγέλων Βασιλεύς. Λίγα λουλούδια ανοιξιάτικα ,μαζί με τα δάκρυα μου θα βάλω στα ματωμένα πόδια του Χριστού. Την ανθοδέσμη την μάζεψα μόνος μου από τον αγρό της καρδιάς μου ,τα λουλούδια της, είναι η κακία μου, τα πάθη μου και ο εγωισμός, τυλιγμένα με το περιτύλιγμα της μετανοίας μου. Αυτή την ανθοδέσμη θα δώσω απόψε στον Χριστό! Και εξερχόμενος έξω ,θα κλαύσω πικρώς, όχι για Εκείνον ,αλλά για μένα… Αυτή την μέρα ,μια φωνή με σαγηνεύει. Μιλά ένας ανώνυμος ληστής σταυρωμένος μαζί με τον Χριστό και του λέγει :’’ Μνήσθητι μου Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία Σου’’. Πόσο θα ήθελα και εγώ να ακούσω την πονεμένη φωνή του Χριστού να με καλεί κοντά Του λέγοντας’’ σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω’’
Μ. Παρασκευή: Στέκω μπροστά στον Σταυρό Του, μαζί με τον Νικόδημο και τον Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας , και Τον βλέπω νεκρόν ,γυμνόν άταφον…. ‘’Πώς σε κηδεύσω Θεέ μου; Ποίες χερσί σε προσψαύσω το σον ακήρατον σώμα;’’ . Πέθανε για μένα ο Χριστός. Με εξαγόρασε με την ζωή Του! Μεγαλύνω τα πάθη σου ,υμνολογώ και την ταφήν σου συν τη Αναστάσει, κραυγάζων Κύριε δόξα σοι… Ακούω την Παναγιά με θρήνο να του λέει :’’ Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατον μου τέκνον ,που έδει σου το κάλλος;’’ Η μελανότερη σελίδα της ιστορίας του ανθρώπου και ταυτόχρονα η έναρξη της σωτηρίας του. Παθαίνει ο Χριστός για να ζήσει αιώνια ο άνθρωπος. Όμως η ελπίδα δε πεθαίνει… Τώρα αρχίζει να υπάρχει….
Μ. Σάββατο: Γλυκοχαράζει η μέρα και οι ακτίνες του Ήλιου, χαρμόσυνες φωτίζουν την γη: ‘’ Ευλογείτε ήλιος και σελήνη, άστρα του ουρανού ,τον Κύριον’’ Η ελπίδα της ζωής πηγάζει μέσα από ένα άδειο Τάφο. Ο Νικητής του Θανάτου μου υπόσχεται την αιώνια ζωή! Ναι ,υπάρχει ελπίδα διότι ο θάνατος δεν στάθηκε ικανός να κρατήσει στην φθορά του Τον Αρχηγό της Ζωής! Ο άνθρωπος δεν βαδίζει μόνος του. Δίπλα του ,μέσα του βασιλεύει ο Χριστός. Ο Θάνατος μετατρέπεται σε ζωή. Η απελπισία σε ελπίδα, ο πόνος σε χαρά ,το σκοτάδι σε φώς. Η ανθισμένη φύση το μαρτυρά, τα λουλούδια της άνοιξης το τραγουδούν με το γλυκό άρωμα τους, τα πουλιά χαρούμενα το τιτιβίζουν, οι άνθρωποι τ’ ομολογούν: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
του Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου Θωμά Ανδρέου, Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Ελευθερουπόλεως (αναδημοσίευση από www.amen.gr)
