Δημοσιεύτηκε: Ιανουάριος 24. 2013 08:54
2013 έτος ελεύθερης διακίνησης και εγκατάστασης
Διερωτάται κανείς γιατί να γνωρίζουμε μόνο τα απτά και οφθαλμοφανή αρνητικά της Ευρώπης, στα οποία μόνοι μας οδηγηθήκαμε, μνημόνια και λοιπά, και να μην προβάλλουμε τα θετικά της . Ίσως τούτο να συμφέρει στους κρατούντες, κραταιούς ευρωπαιομάχους.
Το 2013 έχει ανακηρυχθεί από την Ευρώπη έτος του ευρωπαίου πολίτη, με ιδιαίτερη έμφαση στην ελεύθερη διακίνηση και εγκατάσταση. Η ιδιότητα του ευρωπαίου πολίτη δίνεται αυτόματα στον κάθε πολίτη κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για να μην είναι όμως η ιδιότητα θεωρητική και λόγος κενός περιεχομένου, αποφασίστηκε φέτος να δοθεί έμφαση στην ελεύθερη διακίνηση και εγκατάσταση των ευρωπαίων σε όποια χώρα μέλος, ώστε να λάβει σάρκα και οστά και να αποδειχτεί έμπρακτα η αξία της ιδιότητας του ευρωπαίου πολίτη.
Δυνάμενος ο κάθε ευρωπαίος να διακινηθεί ελεύθερα και να εγκατασταθεί σε χώρα μέλος της Ευρώπης αποδεικνύει πως το να είναι κανείς πολίτης της Ευρώπης έχει δικαιώματα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Μάλιστα προτρέπονται οι εγκαθιστάμενοι σε άλλες χώρες μέλη να μετέχουν και στην πολιτική ζωή της Ευρώπης λαμβάνοντας μέρος στις ευρωεκλογές και μετέχοντας στην εκλογή τοπικών δημοτικών συμβουλίων και της όλης πολιτικής ζωής της χώρας στην οποία εγκαθίστανται, χωρίς όμως να δικαιούνται να εκλέγουν πολιτικούς άρχοντες.
Στα δικά μας τώρα. Πολύς λόγος γίνεται και πάλι, για το αν ο Μακάριος δέχτηκε ή όχι διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, συζήτηση μάλλον ιστορικού περιεχομένου και όχι πολιτικού, γιατί είτε δέχτηκε είτε όχι, δεν είναι κανένας υποχρεωμένος χρόνια μετά το θάνατό του να υπερασπίζεται κάτι που σήμερα δεν μπορεί να ισχύει, αφού ως πολίτες της Ευρώπης, έχουμε τα ίδια δικαιώματα που έχουν όλοι οι άλλοι ευρωπαίοι, ως της ελεύθερης διακίνησης και εγκατάστασης και μετοχής στην πολιτική ζωή της Ευρώπης και στα των τοπικών κοινωνιών.
Αν με τον όρο διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία εννοούμε πως απεμπολούμε τα ευρωπαϊκά δικαιώματά μας μέσα στην ίδια τη χώρα μας να διακινούμαστε, εγκαθιστάμεθα, εργαζόμαστε, σπουδάζουμε, μεταφέρουμε τις κοινωνικές μας ασφαλίσεις, έχουμε δικαιώματα στην υγεία, παιδεία και κοινωνική ζωή, τότε ναι, η διζωνική ομοσπονδία δεν γίνεται αποδεκτή, για τον απλούστατο λόγο πως μας μετατρέπει αμέσως σε ευρωπαίους πολίτες δευτέρας τάξεως. Μόνο λοιπόν με την κατοχύρωση των δικαιωμάτων μας ως ευρωπαίων πολιτών μπορούμε να συζητούμε ομοσπονδία, όπως κι αν ονομάζεται, ειδʼ άλλως ό, τι επιτεύχθηκε με την ένταξή μας στην Ευρώπη μηδενίζεται, πράγμα που επιδιώκει ο δολερός κύριος Μπαγίς, όχι όμως εμείς.
Αδυνατούμε να κατανοήσουμε την ύπαρξη και κατοχύρωση δικαιωμάτων τόσων εκατομμυρίων ευρωπαίων (για να μην ξεχνάμε πως ακόμα και τούρκων πολιτών σπεύσαμε να αποδεχτούμε τα δικαιώματα πριν γίνουν μέλη της ΕΕ) και την απόρριψη των δικών μας δικαιωμάτων. Ή κατοχυρώνονται όλων τα δικαιώματα ή η Ευρώπη μετατρέπεται σε ενότητα ελευθέρων και δουλοπαροίκων, ως θα είμαστε εμείς, αν δεχτούμε διαγραφή των δικαιωμάτων μας.
Η υποχωρητικότητα, ο ενδοτισμός, η δουλικότητα, η ηττοπάθεια έχουν και πρέπει να έχουν όρια την επιβίωσή μας ως Ελλήνων της Κύπρου. Και τις κόκκινες γραμμές φαίνεται να τις περάσαμε από καιρό, μόνο που δεν τις αντιλαμβάνονται οι κυβερνώντες, που μας οδήγησαν στον γκρεμό του σήμερα.
Τάχ΄ αύριον έσσεται άμεινον. Ας ελπίζουμε όμως πως αύριο όλα θα είναι καλύτερα.
του Στέλιου Παπαντωνίου, Φιλόλογος
