ΕΝΘΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΤΗΣ Α.Μ. ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ

κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Β΄

 

 

«Άσω τω Κυρίω τω ευεργετήσαντί με, ψαλώ τω ονόματι Κυρίου του Υψίστου» (Ψαλμ. 12, 6).

 

 

Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε της Κυπριακής Δημοκρατίας,

Πανιερότατοι και Θεοφιλέστατοι αδελφοί, μέλη της Ιεράς ημών Συνόδου,

Μακαριότατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και πάσης Ελλάδος

Σεβασμιότατοι εκπρόσωποι των κατά τόπους Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών,

Κύριε Πρόεδρε της Βουλής των Αντιπροσώπων,

Κύριοι Υπουργοί,

Κύριοι Βουλευτές,

Ευλαβές πρεσβυτέριο,

Λαέ του Θεού ευλογημένε,

 

 

Ιστάμενος αυτή τη στιγμή στον ιστορικό θρόνο του Αποστόλου Βαρνάβα, στη μαρτυρική καθέδρα της Αποστολικής Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Κύπρου, «εν πληθούση Εκκλησία» διερωτώμαι κι εγώ μαζί με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο: «Άρα αληθή τα συμβάντα περί ημάς και γέγονεν όντως τα γεγενημένα και ουκ εξηπατήμεθα; Ουδέ νυξ τα παρόντα και όναρ, αλλ’ ημέρα όντως εστί και εγρηγορούμεν άπαντες;» Συνειδητοποιώντας και το μέγεθος των ευθυνών που σήμερα επωμίζομαι, απορώ πώς με σαγήνεψε το ύψος του Γολγοθά κι η λάμψη του Σταυρού και δεν διέκρινα πως στεναγμοί και πόνοι και αίμα και δάκρυα είναι του Γολγοθά και του Σταυρού τα σημεία;

 

Γίνομαι σήμερα με την άφατη συγκατάβαση του Θεού και τη θεήλατο ψήφο κλήρου και λαού «θρόνων διάδοχος» μορφών ανεπανάληπτων που διέπρεψαν σε αγιότητα και σοφία, σε αγώνες υπέρ πίστεως και πατρίδος: Βαρνάβα του Αποστόλου, Επιφανίου του Μεγάλου, Κυπριανού του εθνομάρτυρος και Μακαρίου του Γ΄ του Εθνάρχη. Πού όμως η δύναμη και πού η αγιότης για να γίνω και «τρόπων μέτοχος» αυτών; Στο ύψος της αγιότητας εκείνων ατενίσαι ιλιγγιώ και «τον ιμάντα των υποδημάτων αυτών λύσαι ου δύναμαι».

 

Ομολογώ εν πάση ειλικρινεία -«Ο Θεός οίδεν ότι ού ψεύδομαι»- ότι ερχόμενος σήμερον προς υμάς, έρχομαι «ου καθ’ υπεροχήν λόγου ή σοφίας» ή αγιότητος. Έρχομαι όμως με ζήλο ιερό και ανυπόκριτο να υπηρετήσω την Εκκλησία και να εκδαπανηθώ γι’ αυτήν. Έρχομαι με ιερή προθυμία να εκριζώσω και να καταφυτεύσω, να εμπνεύσω τους μαχητές και να πυροδοτήσω τους ήρωες, να οδηγήσω τους τυφλούς και να αφυπνίσω τους υπνώττοντας, να περισυλλέξω τους ναυαγούς και να επουλώσω τραύματα.

 

Αισθάνομαι απόλυτα τον κίνδυνο που περικλείει για την ανθρώπινη ύπαρξή μου η πορεία στις κορυφές, τώρα, που από την ευστάθεια του δρόμου, όπου ήμουν συνηθισμένος να κινούμαι, καλούμαι να διακινδυνεύσω τον ίλιγγο του ύψους. Ακούω όμως και τον Παύλο να διαβεβαιώνει ότι «ουχ ικανοί εσμέν αφ’ εαυτών, αλλ’ η ικανότης ημών εκ του Θεού (Β΄ Κορ. 3:5). Κι έχοντας διαπιστώσει εμπράκτως, στο μακρύ διάστημα της εκκλησιαστικής μου διακονίας, ότι όντως η δύναμίς του «εν ασθενεία τελειούται», προχωρώ σήμερα στα νέα μου καθήκοντα....

(Μπορείτε να λάβετε όλο τον ενθρονιστήριο λόγο από το χώρο μεταφορτώσεως).