Δημοσιεύτηκε: Μάρτιος 01. 2012 12:28
Με τη κοινή διαπίστωση ότι όντως η Ευρώπη του σήμερα έχει αποστασιοποιηθεί από το μπόλιασμα των διαχρονικών αξιών που διέπουν τον Ελληνορθόδοξο πολιτισμό γι’ αυτό και ωδινάται, έληξαν οι εργασίες του συνεδρίου Ελληνορθόδοξης Παιδείας και Τεχνολογίας που πραγματοποιήθηκε με απόλυτη επιτυχία για τέταρτη συνεχή χρονιά σήμερα στη Λευκωσία.
Το συνέδριο που οργανώθηκε από το Πολιτισμικό Σπουδαστήριο «Άγιος Νικόλαος» παρακολούθησαν και απεύθυναν χαιρετισμό, μεταξύ άλλων, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου και ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού, ενώ βουλευτές, εκπρόσωποι κομμάτων, πολιτειακοί παράγοντες και πλήθος κόσμου συνέβαλαν στο γόνιμο προβληματισμό για το πώς η Κύπρος και η Ευρώπη μπορούν να επιβιώσουν κατά τους σημερινούς δίσεκτους χρόνους που περνούμε.
Η Ευρωβουλευτής Δρ Ελένη Θεοχάρους στην ομιλία της τόνισε ότι η Ελληνορθόδοξη Παιδεία είναι ταυτόσημη με την κλασσική εκπαίδευση και αναπόσπαστο κτήμα όλης της ανθρωπότητας. Ως τέτοια θα έπρεπε επιτέλους να προβληθεί στην υπόλοιπη Ευρώπη των συνεχών αλλαγών, ώστε οι διαχρονικές αξίες των παραδόσεών μας που βασίζονται στη θυσία, την ανοχή, την αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασμό μεταξύ όλων των πολιτών και όλων των λαών να αποτελέσουν το αληθινό και σταθερό Ευρωπαϊκό κεκτημένο, κατέληξε η Δρ Θεοχάρους.
Στην Ευρώπη με τη διχασμένη ψυχή αναφέρθηκε ο καθηγητής και αρχισυντάκτης του περιοδικού Σύναξη, Δρ Αθανάσιος Παπαθανασίου. «Πάνω από την Ευρώπη ηχούν οι μουσικές του Βάγκνερ, οι “Βαλκυρίες”, που σαν παγανιστικές θεότητες πολέμου διψούν για ισχύ», ανέφερε ο Δρ Παπαθανασίου. Αυτό σημαίνει ότι αυτή τη στιγμή διεξάγεται μια αρχέγονη σύγκρουση μεταξύ του σύγχρονου παγανισμού και του Χριστιανισμού, αφού η Ευρώπη στατιστικά αποχριστιανικοποιείται και ο άνθρωπος καθίσταται αντικείμενο ποικίλης εκμετάλλευσης. Στον αντίποδα, πρόσθεσε ο Δρ Παπαθανασίου, η Ορθοδοξία θα πρέπει να αρθρώσει λόγο σύγχρονο και να προβάλει τις διαχρονικές ελληνορθόδοξες αξίες ταπεινά, στοχαστικά και εξομολογητικά, ώστε να προσφέρει στην Ευρώπη τη δυνατότητα να αναγνωρίσει και να επιλέξει το αληθινό νόημα της ύπαρξης του ανθρώπου, ως προσώπου εις τύπον Χριστού.
Σ’ αυτό το νόημα αναφέρθηκε και ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος. «Είναι το νόημα της Εκκλησίας των Επτά Οικουμενικών Συνόδων που είναι και η κοινή μας Ευρωπαϊκή κληρονομιά. Αυτή η κληρονομιά θα πρέπει να αποτελέσει και το φάρο για ένα πνευματικό αναπροσανατολισμό της παραπαίουσας Ευρώπης». Σύμφωνα με το Μητροπολίτη Παύλο η Εκκλησία αυτή, ως σώμα Χριστού, είναι φορέας του Αγίου Πνεύματος, όπου ισχύει η αληθινή κοινωνία προσώπων με αλληλοπεριχώρηση και αγάπη και στην οποία δεν χωρά καμιά απολυταρχική νοοτροπία. Στην Ορθόδοξη πραγματικότητα ο άνθρωπος νικά το θάνατο και μετέχει στη ζωή του Χριστού, που είναι ζωή αληθινής ελευθερίας και αγάπης. «Μόνο αν η Ευρώπη ενστερνιστεί αυτό το μοντέλο ύπαρξης όπου η συνοδικότητα και η διακονία θα ανταλλαγούν με την απολυταρχία θα υπάρξει ελπίδα επιβίωσής της σε περιβάλλον πραγματικής αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού του ανθρώπου και των λαών», κατέληξε ο Μητροπολίτης Παύλος.
Τέλος, στο συνέδριο κατατέθηκαν επίσης τα πορίσματα από τα Εργαστήρια Νέων που πραγματοποιήθηκαν χθες και τα οποία κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι «η πνευματική χρεοκοπία οδηγεί αναγκαστικά στην υλική χρεοκοπία».
Νέαρχος Νεάρχου
Νομικός – Δημοσιοσχετιστής
Μέλος Πολιτισμικού Σπουδαστηρίου
Κιν.: 99070670
Λευκωσία, 11 Μαρτίου 2012.
Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου Έγκωμης
********************************************************
Χαιρετισμός τού Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου
στο 4ο Συνέδριο Ελληνορθόδοξης Παιδείας και Τεχνολογίας
τού Πολιτισμικού Σπουδαστηρίου «ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ»,
με θέμα «ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ ΣΕ ΔΙΣΕΚΤΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ»
Εκλεκτοί συνδαιτυμόνες,
Κατ’ αρχάς επιθυμώ να εκφράσω τα θερμότατά μου συγχαρητήρια προς όλους τους υπευθύνους τού Πολιτισμικού Σπουδαστηρίου «ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ» που ανέλαβαν την ευθύνη και οργάνωσαν το 4ο Συνέδριο Ελληνορθόδοξης Παιδείας και Τεχνολογίας, με θέμα « ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ ΣΕ ΔΙΣΕΚΤΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ».
Αναμφίβολα το θέμα είναι πολύ επίκαιρο. Το ζούμε και το βιώνουμε πολύ έντονα. Η Ευρώπη των ονείρων και τού ιδεατού κόσμου οδυνάται. Η Ευρώπη των χρυσών ελπίδων, των δημοκρατικών αρχών, η Ευρώπη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τής Ελευθερίας, τής ισότητας των πολιτών, και των αξιών τής ζωής, κατέστη η Ευρώπη τής διάψευσης των ελπίδων. Είναι πια η Ευρώπη τής αγωνίας για το μέλλον.
Και – δυστυχώς – μαζί μ’ αυτήν και η Κύπρος και ιδιαίτερα ο Μητροπολιτικός Ελληνισμός. Γιατί άραγε; Πού οφείλεται η επί τα χείρω αυτή πορεία, η οποία μάλιστα άρχισε μετά την πανηγυρική διακήρυξη τής Λισσαβόνας, ότι εφεξής ο στόχος της είναι να καταστήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση πρώτη οικονομική δύναμη τού κόσμου;
Η μελέτη τής ιστορίας τής ανθρωπότητας μάς είναι πάντοτε πολύτιμος οδηγός στη λύση των αποριών μας. Ας ακούσουμε ένα διαχρονικό, εξαιρετικά επίκαιρο και δηκτικό σχόλιο τού Γάλλου Ακαδημαϊκού, τού Αντρέ Μωρουά, ο οποίος σχολίαζε το μεγάλο κράχ τού 1929.
«Κάθε άτομο καταδίωκε τη Θεά Τύχη ( τού κέρδους) χωρίς φόβο για το μέλλον… τί θα έκαναν μετά; Δεν τους απασχολούσε κανένα πρόβλημα. Το να σκέπτεται κανείς ήταν ύποπτο, επικίνδυνο και ανθυγιεινό. Φτωχοί και πλούσιοι αγόραζαν μετοχές… Όλοι οι Αμερικανοί, κάθε πρωί, ανοίγοντας τις εφημερίδες τους, βρίσκονταν λίγο πιο πλούσιοι από την παραμονή… Στη Νέα Υόρκη γκρέμιζαν ουρανοξύστες, ακόμη και καινούριους, για να οικοδομήσουν άλλους ψηλότερους και ακριβότερους…».
Το ίδιο πιστεύω ότι συνέβη ότι συνέβη τα τελευταία χρόνια και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. «Στα κοσμοβριθή αστικά κέντρα, τα βουτηγμένα στην ατμοσφαιρική ρύπανση, οι άνθρωποι με μια αχαρακτήριστη απληστία δανείζονταν, έτρεχαν, αγωνιούσαν, πάλευαν, μοχθούσαν για το χρήμα, για επενδύσεις.
Φτωχοί και πλούσιοι κυνηγούσαν και σπαταλούσαν το χρήμα: Οι μεν φτωχοί, διότι δεν είχαν οικονομική εκλογή. Οι δε πλούσιοι διότι δεν είχαν ψυχολογική εκλογή. Η αναγκαιότητα τού χρήματος και τού πλούτου επιβάλλονταν στους νέους και τους ωρίμους κατά τρόπο δυναστικό από τη σύγχρονη οικονομία και κοινωνία…. Μάς επιβάλλονταν σαν μια δύναμη, η οποία μάς εξουσιάζει αντί να την εξουσιάζουμε... Η Ευρώπη σήμερα ανεγείρει κτίσματα αλλά –φεύ- καταστρέφει ψυχές...».
Συνεπώς πολύ δικαιολογημένα ο σοφός Ινδός ηγέτης Μαχάντμα Γκάντι μάς επεσήμανε μια πολύ σκληρή αλήθεια. «Πεποίθησή μου είναι ότι η σημερινή Ευρώπη δεν πραγματοποιεί το πνεύμα τού Θεού και του χριστιανισμού αλλά το πνεύμα τού σατανά. Και ο σατανάς έχει τη μεγίστη επιτυχία, όπου εμφανίζεται με το όνομα τού Θεού στα χείλη του. Η Ευρώπη σήμερα είναι κατ’ όνομα μόνο χριστιανική. Εις την πραγματικότητα προσκυνεί τον μαμμωνά! Επιμένω να φρονώ ότι ο Ευρωπαϊκός χριστιανισμός σημαίνει άρνηση τού χριστιανισμού».
Και πράγματι• οι Ευρωπαίοι, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, επεδόθησαν με απληστία στην απόλαυση των υλικών αγαθών και μόνο. Δια τούτο και « επαχύνθη » η καρδία αυτών. Ζώντας δε μέσα στα πελάγη τού υλικού τους ευδαιμονισμού περιέπεσαν στην ίδια αχαριστία που περιέπεσε και ο ηγαπημένος λαός τού Θεού, «… και έφαγεν και ενεπλήσθη, και απελάκτισεν ο ηγαπημένος, ελιπάνθη, επαχύνθη, επλατύνθη• και εγκατέλιπεν τον Θεόν τον ποιήσαντα αυτόν και απέστη από Θεού σωτήρος αυτού» (Δευτερονόμιον 32,14).
Και δυστυχώς μαζί με τους Ευρωπαίους, στο ίδιο ολίσθημα περιπέσαμε κι’ εμείς, οι ορθόδοξοι Χριστιανοί, τόσο τής Κύπρου όσο και τής Ελλάδας. Θελήσαμε να οικοδομήσουμε την ευτυχία μας όχι πάνω στις διαχρονικές και χριστιανικές αξίες τής ζωής αλλά πάνω στον υλικό ευδαιμονισμό. Ανατρέψαμε την ουράνια αξία τού Θεού και στη θέση του θεοποιήσαμε τον Μαμμωνά!
Τα αποτελέσματα όχι απλώς τα γνωρίζουμε όλοι αλλά τα ζούμε κατά τρόπο πολύ έντονο, ημέρα τη ημέρα. Αλλά ας μη μείνουμε ως εδώ. Ως Χριστιανοί έχουμε να προτείνουμε λύσεις. Και μάλιστα λύσεις διαχρονικές και τελεσφόρες. Να τί μάς συμβουλεύει ένας περίφημος Ρώσος συγγραφέας, ο Ντοστογέφσκυ: «Ο Χριστός θα φέρει στους λαούς τής Ευρώπης το ΦΩΣ…. Είναι καθήκον τής Ορθοδοξίας να φέρει εκ νέου τον Χριστόν σ’ εκείνη την Ευρώπη, η οποία απομακρύνεται απ’ αυτόν ολοένα και περισσότερον… Κατά τη γνώμη μου αποστολή τής Ορθοδοξίας είναι να σώσει την Ευρώπη από την άβυσσο και το χάος με την πίστη της προς τον Χριστόν… Ναι αυτό είναι το καθήκον τής Ορθοδοξίας. Να αποδείξει ότι άνευ τού Χριστού κανείς δεν μπορεί να ζει…».
Αληθινά, ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει με το υπέροχο, το αναζωογονητικό και ανακαινιστικό αυτό μήνυμα! Ιδού η λύση για την Ε.Ε. και πρώτιστα για τον Ελληνισμό τής Κύπρου και τού Μητροπολιτικού χώρου!
Ας επιστρέψουμε στις ζωογόνες πηγές τού ελληνοχριστιανικού μας πολιτισμού, ο οποίος κατά τη γνώμη τού σοφού Βυζαντινολόγου Σπυρίδωνος Ζαμπελίου, αποτελεί « Θεοκέλευστο συζυγία, το μέλλον αμφοτέρων εις τους αιώνας εξασφαλίζουσα» και ας ενυδατώσουμε και πάλιν τις ψυχές μας με τη Διδασκαλία τού Θείου Ναζωραίου, για να μπορέσουμε να επανακαθορίσουμε τους στόχους μας, προκειμένου να εξέλθουμε από την υπνώττουσα νάρκη τού υλιστικού ευδαιμονισμού και τους δίσεκτους χρόνους που διερχόμεθα και να οδηγήσουμε «εαυτούς και αλλήλους» στους υψιπετείς χώρους τής εν Χριστώ «καινής ζωής» και τής Θεώσεως, η οποία και μόνο οδηγεί στην πνευματική τρυφή και την αληθινή ευδαιμονία.
