Δημοσιεύτηκε: Φεβρουάριος 14. 2012 13:40
Βιβλίο της Γιώτας Παρασκευά- Χατζηκώστα.
Όταν οι ηδυμελίφθογγοι χριστιανικοί και αγωνιστικοί παλμοί τής καρδιάς τού Αγίου Λουκά Βόινο – Γιασενέτσκι ενώνονται αρμονικά και λειτουργικά με την ευαίσθητη καρδιά τής συγγραφέως Γιώτας Παρασκευά- Χατζηκώστα, η οποία επιτυγχάνει μ’ ένα εκπληκτικά γλαφυρό και παραστατικό τρόπο, να τους μεταφέρει στην ψυχή μας, μέχρι σημείου που να αναβλύζουν δάκρυα στα μάτια μας, διερωτώμαι τι άλλο μπορώ να γράψω προκειμένου να αξιολογήσω ένα βιβλίο που είναι γραμμένο με τόση λεπταισθησία, με τόση διεισδυτική αγάπη και με τόσο θαυμασμό για την ηρωική και αγία μορφή του νεοφανούς Αγίου τής Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας μας.
Και όντως• μέσα από κάθε σελίδα τού βιβλίου της, μέσα από κάθε γραμμή και πίσω από κάθε λέξη, η Γιώτα υφαίνει την αγία και αγωνιστική προσωπικότητα τού μαρτυρικού Αγίου τής Ορθοδοξίας μας, τού ιατρού τής αγάπης, τού Αγίου Λουκά, μ’έναν αριστοτεχνικό και μοναδικά αξιοθαύμαστο τρόπο.
Καθώς απορροφάσαι από τη μελέτη τού βιβλίου της, σού δημιουργείται η αίσθηση ότι η Γιώτα βρίσκεται δίπλα του και παρακολουθεί, όχι μόνο ως δρώσα αλλά προ παντός ως συμπάσχουσα, έναν προς έναν τους αγωνιστικούς και μαρτυρικούς παλμούς τής ψυχής του και τους καταγράφει μ’ έναν εξαίσια μελωδικό και συναρπαστικό τρόπο.
Παράλληλα δε, επιτυγχάνει, με τον ίδιο ευαίσθητο και ενορατικό τρόπο, που η σύζυγός του Άννα «τον βοηθούσε σ’ όλες τις εγχειρήσεις, διάβαζε στα μάτια του και τού προμήθευε το ιατρικό εργαλείο που χρειαζόταν κάθε φορά, προτού προλάβει να τής το ζητήσει», (σελ.46), να διεισδύει στην ψυχοσύνθεση τού ιατρού τής αγάπης και να μάς εκφράζει με κάθε συγκινητική λεπτομέρεια τους ηδύπνοους και ουράνιους παλμούς τής αγίας και αγωνιστικής του ψυχής, που ένοιωθε για τις χιλιάδες των πασχόντων ασθενών που με τόση αγάπη χειρουργούσε και θεράπευε.
Στη σελίδα 45 η Γιώτα Παρασκευά – Χατζηκώστα γράφει. « Έκανε από τις πιο λεπτές ως τις πιο σοβαρές επεμβάσεις με απίστευτη επιτυχία. Τα χέρια του επιδέξια, ευκίνητα, καθώς χειρουργούσε, έμοιαζαν να καλλιτεχνούν. Ήταν σαν χέρια πιανίστα που εκτελούσαν με τέχνη μια μουσική συμφωνία… προσπαθώντας να μαζέψουν το αίμα και τον πόνο, απλώνοντας φτερούγες ιαματικές πάνω στις ανοικτές πληγές που δημιουργούσαν στα ανθρώπινα κορμιά οι κάννες των όπλων».
Ναι, αλλά κι εμείς, μέσα από το κείμενό της, νοιώθουμε βιωματικά ότι τα χέρια τής Γιώτας έγραψαν με επιδεξιότητα και απέδωσαν με ανεπανάληπτη μοναδικότητα τους εσωτερικούς παλμούς τής ευαίσθητης καρδιάς της τα πιο λεπτά αισθήματα τού θαυμασμού της για τη μεγαλειώδη πορεία τού γιατρού τής αγάπης. Μιας πορείας που δεν έχει σχέση βέβαια με τις δόξες και τα μεγαλεία τού κόσμου τούτου αλλά με το μαρτύριο, τον πόνο και την αυτοθυσία για τον πάσχοντα συνάνθρωπό του, για την τλήμονα Πατρίδα του και για τη δραματική του αγωνία για τη διωκόμενη Ορθοδοξία του.
Ο ίδιος, λίγο προτού κοιμηθεί χριστιανικά και οσιακά, όντας πια τελείως τυφλός, υπαγορεύοντας την « Πνευματική του Διαθήκη» (σελ.288) προς τα παιδιά του, τούς έγραψε με το γνωστό μειλίχιο ύφος του, τη δόκιμη πατρική του στοργή αλλά και την «πεπληρωμένην εν Κυρίω χαράν»: «… Ήταν σκληρή και δύσκολη η ζωή μου, αλλά ουδέποτε προσευχήθηκα στον Θεό να γίνει εύκολη. Διότι είναι «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν». (Ματθ. 7,14)…
« Έζησα έντεκα χρόνια διώξεων για το όνομα τού Χριστού μέσα στις φυλακές και τις σκληρές εξορίες» (σελ. 290) «μάλλον ελόμενος συγκακουχείσθαι τω λαώ τού Θεού ή πρόσκαιρον έχειν αμαρτίας απόλαυσιν, μείζονα πλούτον ηγησάμενος», ‘‘τής δόξης των ανθρώπων’’, «τον ονειδισμόν τού Χριστού. Απέβλεπε γάρ εις την μισθαποδοσίαν» (Εβρ. 11,25-26).
Και όντως αυτός ο «ονειδισμός τού Χριστού», αποτελούσε πάντοτε το εσωτερικό του καύχημα και ήταν γι’ αυτόν μια ενσυνείδητη πορεία που τον οδήγησε προς το μαρτύριο και τα βασανιστήρια τής Σιβηρίας, αλλά ταυτόχρονα προς την αγιότητα, την πνευματοποίηση και την εξαΰλωση.
Μέσα από το κείμενό τής Γιώτας Παρασκευά νοιώθεις και συ τα δάκτυλά της να υφαίνουν, σαν σε λευκαρίτικο κέντημα, μια δαντελλωτή καλλιτεχνική αγιογραφία τού γιατρού Γιασενέτσκι. Μόνο που το κάλλος της δεν βρίσκεται στην οπτική εμφάνιση αλλά στην εσωτερική της πνευματικότητα και αγωνιστικότητα, στην ιώβεια υπομονή που επέδειξε μπροστά στα μαρτύρια, στις εξορίες και στα βασανιστήρια. Τα νοιώθεις να την υφαίνουν απαλά και μεθοδικά, περιγράφοντας τη γολγόθεια πορεία τού ιατρού Λουκά, μέσα από τους παγωμένους ποταμούς τής Σιβηρίας, μέσα από τις αγωνιώδεις επιστολές του προς τα παιδιά του, κατά παρόμοιο τρόπο που τα επιδέξια δάκτυλα τού διακεκριμένου έλληνα ζωγράφου Δομήνικου Θεοτοκόπουλου ζωγράφισαν τον περίφημο πίνακα « Ο Ιησούς αίρων τον Σταυρόν Αυτού » στον οποίο εξέφρασε τη σταυρική Του οδύνη κυρίως, μέσα στο τεθλιμμένο Του βλέμμα!
Τούτη τη μουσική συγχορδία τής προσφοράς και τής αγάπης, τού πόνου και τής οδύνης, που ιδιαιτέρως ένοιωθε όταν βρισκόταν εξόριστος στη Σιβηρία, για τα παιδιά του, για τους ασθενείς του, για την Πατρίδα του, για τη Θρησκεία του, αλλά και τής προσδοκίας τού Ουρανού και τής Ανάστασης, η Γιώτα την μεταφέρει και στις δικές μας ψυχές « δι’ ελέους, αγάπης και συμπαθείας».
Πέτυχε απόλυτα να μάς κάνει να νοιώσουμε κι’ εμείς αυτό που ένοιωθε ένας μαθητής του, ο οποίος κάτω από την εμπνευσμένη επιστημονική και ανθρωπιστική του καθοδήγηση αναδείχτηκε αργότερα μία διακεκριμένη ιατρική φυσιογνωμία. Αυτός έγραψε για το σοφό δάσκαλό του. «Κοντά του έμαθα πάρα πολλά πράγματα. Έκανε τις πιο απίθανες εγχειρήσεις, που καλά καλά δεν τις έγραφαν ούτε τα επιστημονικά βιβλία. Θαύμαζα με πόσο αριστοτεχνικό τρόπο πραγματοποιούσε επεμβάσεις ογκολογικές, έλκους στομάχου, καρδιολογικές. Τον ρωτούσα για τις τεχνικές του και μού απαντούσε με αγάπη και ενδιαφέρον. Αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν απ’ αυτόν τον κόσμο. Ήταν θαυμάσιος και εκπληκτικός χειρουργός. Ούτε μία από τις επεμβάσεις του δεν ήταν αποτυχημένη». (Σελ.122).
Με τη λεπτή και ευέλικτη γραφή της πέτυχε μέσα από το βιβλίο της να μάς παρουσιάσει τις απύθμενες και πολυκύμαντες πτυχές τής μαρτυρικής ζωής τού Αγίου Λουκά, σ’ όλο τους το τραγικό μεγαλείο με μια γλαφυρότατη βιωματική επιτυχία, ώστε « ο γιατρός Βαλεντίν Βόινο- Γιασενέτσκι να υψωθεί στη συνείδησή μας σαν κυπαρίσσι ριζωμένο στην αγάπη, σαν φοίνικας με πολλά κλαδιά, που καθώς σαλεύουν σκορπίζουν την ελπίδα, σαν τον κέδρο τον πολύριζο που μάς προσφέρει ασφάλεια και προστασία. (σελ. 50). Και τούτο διότι « το παν γι’ αυτόν ήταν η ζωή τού πνεύματος και η προσφορά στον πάσχοντα συνάνθρωπό του. Αυτά αποτελούσαν την πηγή τής αστείρευτης δύναμής του». (σελ.257).
Τούτα τα ανεπανάληπτα βιώματα τής αγάπης, τής αυτοθυσίας προς τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας και τής πνευματικής ανάτασης, που μάς ενεφύσησε η Γιώτα Παρασκευά - Χατζηκώστα μέσω τής εξαγιασμένης ήδη μορφής τού Αγίου Λουκά, τού ιατρού τής αγάπης, ο οποίος « έζησε έντεκα χρόνια διώξεων για το όνομα τού Χριστού μέσα στις φυλακές και τις σκληρές εξορίες» ( σελ.290) « που ρούφηξε μέχρι την τελευταία σταγόνα το ποτήρι τού πόνου, δικού του και ξένου, που καθάρισε μέσα στο μαρτύριο και έλαμψε ανάμεσα στους ανθρώπους, για να φωτίζει πια σαν βόρειο σέλας στον παράδεισο, ανάμεσα στους αγίους και τους αγγέλους», (σελ.301) συνειδησιακά καλούμαστε να τα μεταποιήσουμε εις οσμήν ευωδίας πνευματικής προς τον πάσχοντα και αγωνιώντα συνάνθρωπό μας, που αποτελεί την έμψυχη εικόνα τού Θεού, σαν μια ταπεινή μίμηση τού « εν ταις θλίψεσι και διωγμοίς και δεσμωτηρίοις και εξορίαις και αλύσεσι βαρείαις» διελθόντος τη ζωή του Αγίου Επισκόπου και Γιατρού ΛΟΥΚΑ ΒΟΪΝΟ - ΓΙΑΣΕΝΕΤΣΚΙ.
Πιστεύω ότι αυτή η δημιουργική μίμηση θα είναι το καλύτερο αντίδωρο για τη γλαφυρή χριστιανή Συγγραφέα! Τα δικά μας δώρα όχι απλώς τα λάβαμε αλλά τα χαρήκαμε τόσο απαλά, τόσο ζωογόνα, τόσο συγκινητικά… ζώντας μέσα σ’ ένα κλίμα μιας πνευματικής ανάτασης και τρυφής, μέσα σ’ ένα κλίμα μιας έμπρακτης και βιωματικής χριστιανικότητας και μέσα στο κλίμα μιας ουράνιας ευωδίας και προσδοκίας!
Ήταν οι ηδυμελίφθογγοι παλμοί τής χριστιανικής της ψυχής, τους οποίους τόσο έντονα και συγκινησιακά βιώσαμε μέσα από την αγάπη και την αυτοθυσία, μέσα από τα πάθη και τις οδύνες, μέσα από τη γολγόθεια πορεία τού, ήδη εν ουρανοίς πρεσβεύοντος για κάθε πονεμένη, τεθλιμμένη και οδυνωμένη ψυχή, τού πολύαθλου και πολύκαρπου και πολυμάρτυρος αγίου Λ ο υ κ ά, τού ιατρού τής Α υ τ ο θ υ σ ί α ς και τής Α γ ά π η ς !
Ιωάννης Χρ. Γιάγκου
Εκπαιδευτικός
Τετάρτη, 8 Φεβρουαρίου 2012
Μνήμη τού επίσης μαρτυρήσαντος
Αγίου Θεοδώρου τού Στρατηλάτου
