Δημοσιεύτηκε: Δεκέμβριος 30. 2011 09:23
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Και επειδή η ελευθερία είναι εσωτερική υπόθεση και δεν σχετίζεται με τα πλούτη, του βυθού ή των αερίων, γι’ αυτό και σημαντικότερη είναι η παιδεία που προσφέρουμε στα παιδιά μας και ο αγώνας τον οποίο τους παρουσιάζουμε μπροστά στα μάτια του σώματος και της ψυχής, που έχουν να διεξαγάγουν κατά τη διάρκεια της ζωής τους, για να μη νομίζουν πως όλα είναι εύκολα σ’ αυτό τον κόσμο, πατάς ένα κουμπί κι όλα πραγματοποιούνται διά μαγείας, όπως στα ηλεκτρονικά τους παιχνίδια.
«Γίναμε πλου- γίναμε πλου- γίναμε πλούσιοι», μπορεί να το χοροπηδούμε και να το τραγουδούμε, όμως τι θα κερδίσουμε αν κερδίσουμε τον κόσμον όλο και ζημιωθούμε την ψυχή μας, δηλαδή ψευτίσουμε, όπως ήδη το’ χουμε πάθει, και αλλαξοπιστήσουμε όπως τους χίλιους δυο που ξημεροβραδιάζονται στα τουρκικά ξενοδοχεία και καζίνο, και αλληθωρίσουμε περιμένοντας μια λύση ανανική, για να λήξει κατά την κακή γνώμη μας το πρόβλημα, και δεν ρίχνουμε μια ματιά πιο βαθιά στην ψυχή μας να δούμε τι ζητά, κι είναι βέβαιο πως απεχθάνεται τα πλούτη και το άγχος για την απόκτηση και την οικονομική τους διαχείριση- είτε ιερωμένος είναι κανένας είτε λαϊκός- μα θα’ θελε προπάντων την ελευθερία να σκέφτεται σωστά και να πράττει υπεύθυνα, την ελευθερία της πατρίδας και του συνανθρώπου, τη συναδέλφωση των ανθρώπων, κι όμως ζει μέσα στη διαρκή τουρκική απειλή, στον υψαυχενισμό των τουρκοκυπρίων, ανάμεσα στις λόγχες των μεμέτηδων, τις χιλιάδες των ληστών της περιουσίας του κουβαλητών, τις υπερφίαλες καθημερινές δηλώσεις των ιθυνόντων την τουρκική βουλιμία.
Η ελευθερία είναι εσωτερική υπόθεση, είναι θέμα καθαρότητας ψυχής και νου, διαύγειας στη σκέψη και στην έκφραση και όχι σύγχυση, είναι καθαροί στόχοι, καθαροί προσανατολισμοί, με τον καινούργιο χρόνο και το φως από την ελπίδα που δεν χάνεται. Εκεί στα σκοτάδια της απελπισίας αν ήλθε λίγο φως από τις θαλασσινές σπηλιές, δεν είναι για να το παινευόμαστε και να το διασπαθίσουμε, αλλά για να το διαχειριστούμε με την όση σοφία μας απέμεινε, με τη σκέψη στον ελληνισμό στον οποίο ανήκουμε, προπάντων με την ευθύνη που όλο και μεγαλώνει και βαραίνει πως είμαστε υπεύθυνοι για την τύχη αυτού του ελληνισμού σ’ αυτή τη γωνιά της γης και της θάλασσας, που μας χαμογελά. Χωρίς όμως ελεύθερη σκέψη και σκέψη στραμμένη στην ελευθερία, ο θησαυρός μετατρέπεται σε κάρβουνο καυτό να μας κεντρίσει, να μας ξυπνήσει από το λήθαργο.
Ο ευρεθείς θησαυρός πρέπει να αυξήσει την αγωνιστικότητα για απελευθέρωση της πατρίδας, να δούμε ξεκάθαρα τους φίλους και εχθρούς μας, να αναλάβουμε τον αγώνα για διατήρηση του ελληνισμού σ’ αυτά τα χώματα και τα νερά, να νιώσουμε το χρέος προς την ιστορία βαρύ κι ασήκωτο για τους ώμους μας, γι’ αυτό και ανάγκη να ενδυναμώσουμε τις εσωτερικές δυνάμεις.
Η ως τώρα παιδεία έπαυσε να είναι αγωνιστική κι έγινε μελιστάλακτη επανάπαυση, δόθηκαν τα μηνύματα πως εύκολα τα πάντα μαθαίνονται, συλλαμβάνονται, εκφράζονται, η επιφάνεια πήρε τις γυαλιστερές της και τα χρωματιστά χαρτιά περιτυλίγματος θεωρήθηκαν η ουσία των πραγμάτων. Όσο δύσκολο κι αν είναι να πείσουμε για την αναγκαιότητα του αγώνα και της σοβαρότητας, άλλο τόσο και περισσότερο δύσκολο είναι να στρωθούμε στην υπεύθυνη εργασία για την ελευθερία μας.
Αν ο πλούτος είναι εν προκειμένω βοηθός, ας χρησιμοποιηθεί. Δεν είναι όμως αναγκαίος, γιατί η ελευθερία είναι υπόθεση εσωτερική και η παιδεία πρέπει να επωμισθεί το βάρος.
