Δημοσιεύτηκε: Δεκέμβριος 03. 2010 09:34
Την Κυριακή, 28 Νοεμβρίου, 2010 είχαμε στην Παλουριώτισσα μια μεγάλη γιορτή! Πριν από 40 χρόνια, ο πνευματικός μας πατέρας χειροτονήθηκε ιερέας. 40 χρόνια γεμάτα προσφορά και αγάπη, απλότητα και γνησιότητα.
Θελήσαμε να του αφιερώσουμε μια γιορτή, να τον ευχαριστήσουμε που στέκει πάντα δίπλα μας, να του μιλήσουμε… Να του πούμε πόσο πολύ τον αγαπούμε και τον ευχαριστούμε…
Μα δε βρίσκαμε τα λόγια… Πώς να μιλήσεις για τον πατέρα σου, στον πατέρα σου; Πώς να ανοίξεις την καρδιά σου για να ξεχυθούν όσα έχεις να του πεις;
Αποφασίσαμε λοιπόν, να του μιλήσουμε, να μιλήσουμε σε όλους, μέσα από τα δικά του λόγια.. Τις δικές του σκέψεις…
Όλα άρχισαν τον Οκτώβριο του 1973, όπου ο π. Γεώργιος ήρθε ως ιερατικός προϊστάμενος στην Παλουριώτισσα και ανέλαβε το πνευματικό έργο της ενορίας. Φιλανθρωπικές αγορές, συνέδρια, κατασκηνώσεις… πολλές αναμνήσεις… Αποσπάσματα από δικές του ομιλίες παραθέτουμε πιο κάτω.
Εισαγωγικό σημείωμα από το 1ο συνέδριο στελεχών «Συναθλούντες», 1975
Ήταν δύσκολο. Αναγκαίο όμως. Αυτό το δεύτερο ιδιαίτερα φάνηκε στο τέλος. Όταν είδαμε τις ελλείψεις μας. Τις αδυναμίες μας. Τη φτώχεια μας.
Με τη βοήθεια του Θεού το επιχειρήσαμε. Παρακαλέσαμε φίλους αγαπητούς να μας βοηθήσουν. Κανείς τους δεν αρνήθηκε. Και προχωρήσαμε.
Στόχος μας ήταν να ωφεληθούμε. Και το μαχαίρι προχώρησε βαθιά. Όσα πήραμε θα πρέπει να τα χρησιμοποιήσουμε στη ζωή μας. Σαν άτομα που προβληματίζονται. Και σαν ομαδάρχες.
Ευχαριστίες άπειρες αρμόζουν στο Θεό, γιατί τόσο πλούσια ευλόγησε την όλη προσπάθεια.
Ομιλία στη φιλανθρωπική αγορά του 1985
Μια φράση από τη λαϊκή σοφία λέει: «Μην καταριέσαι το σκοτάδι. Άναψε ένα κερί.» Όταν βλέπεις σκοτάδια, άναψε ένα κερί. Όταν δεν το μπορείς, πλησίασε το κερί του διπλανού σου, για να ν’ ανάψεις το δικό σου.
Όταν και τούτο δεν το μπορείς, πλησίασε το δικό του, για να φωτιστείς. Προ πάντων, όμως, πάψε να καταριέσαι το σκοτάδι.
Και κάτι άλλο. Όταν βλέπεις σκοτάδια, πάψε να λιθοβολείς αυτούς που κρατούν κεριά.
Όταν λοιπόν μας περικυκλώνουν το σκοτάδι, το μίσος, η καταστροφή, εμείς ας ανάψουμε ένα κερί.
Αυτή είναι και η δική μας προσπάθεια. Ένα κερί αναμμένο γίνεται αληθινή πηγή ζωής σ’ εκείνον που ζει στο σκοτάδι. Γίνεται όμως κι ένας ζωντανός συμβολισμός σ’ εκείνον που προσεύχεται. Κι όταν εμείς θα φύγουμε, αυτό να υπάρχει. Και να φωτίζει. Και να καθοδηγεί. Να δείχνει το δρόμο που οδηγεί στην αγκαλιά του Πατέρα, που περιμένει όλους.
Κατασκηνωτικό εγκόλπιο, 1995
…Αρχηγός όμως είναι εκείνος που βρίσκεται στην κορυφή κάθε κίνησης και προσπάθειας. Η κεφαλή δηλαδή. Η κεφαλή που κατοπτεύει και σκέφτεται, βλέπει κι επιτηρεί, παρατηρεί και κατευθύνει. Ταυτόχρονα όμως είναι κι ο άνθρωπος που επιβάλλει πειθαρχία, μα κι αγάπη. Είναι εκείνος που καταφέρνει να κάμει ολόκληρη ομάδα ανθρώπων να ζήσει μαζί του το ιδανικό του. Το βίωμά του δηλαδή να γίνει βίωμά τους. Η προσπάθειά του, προσπάθειά τους. Επίσης είναι εκείνος που λέει λίγα κι αγωνίζεται να πετύχει πολλά. Ο άνθρωπος των έργων, όχι της θεωρίας.
Πυρσός, Ιούλιος 2009
Το τραγούδι το λέει: Θεέ μου να ‘μαστε μαζί στον ουρανό όπως και στη γη.
Καταλαβαίνουμε δηλαδή την αξία τούτης της συντροφιάς. Από τη μια ο Χριστός. Στη μέση εμείς. Από την άλλη οι άλλοι. Οι φίλοι μας. Οι διπλανοί μας.
Στηριζόμαστε ο ένας στον άλλο. Απολαμβάνουμε τη συντροφιά τούτη. Νιώθουμε ευτυχισμένοι.
Είναι από τις περιπτώσεις που ο Θεός επιτρέπει τέτοιες παραδεισένιες ευτυχίες στην ταλαίπωρη γη μας.
Ίσως όμως κάποιος διερωτηθεί. Βρίσκουμε τέτοια πραγματικότητα στην ταλαίπωρη γη μας;
Όσο και να είναι απογοητευτική η πραγματικότητα, τολμώ την απάντηση: Ναι. Πού; Μα στην Κατασκήνωση. Όσοι έζησαν, ξέρουν.
Μπορούμε να ζούμε στην πόλη σαν στην Κατασκήνωση; Γιατί όχι;
Μια ζωή Κατασκήνωση (χριστιανική πάντα) λοιπόν.
Εμείς απλά θελήσαμε να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Πρώτα στο Θεό γιατί τον έφερε κοντά μας και μετά στον ίδιο τον π. Γεώργιο. Ευχαριστούμε για όλα όσα μαθαίνουμε δίπλα του. Θα θέλαμε ακόμα να ευχαριστήσουμε και τη σύζυγό του γιατί η αγάπη και η συμπαράστασή της όλα αυτά τα χρόνια του έδιναν κουράγιο και δύναμη να μας αγαπά όπως κι αν είμαστε…
Ψήγματα του έργου και της προσφοράς του είναι τα όσα, οι φωνές μας τόλμησαν να μεταφέρουν. Για όλα όσα έκανε θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες. Αρκεστήκαμε όμως σ’ αυτά τα λίγα, συγχωρέστε μας.
Πατέρα μας, σας αγαπάμε πολύ. Σας παρακαλούμε, προσεύχεστε για μας…
