Δημοσιεύτηκε: Οκτώβριος 15. 2010 13:27
Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομος, την Κυριακή, 17 Οκτωβρίου 2010, θα λειτουργήσει και κηρύξει στον Ιερό Ναό πάντων των Αγίων Αναργύρων στο Νέο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας.
Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Καρπασίας κ. Χριστοφόρος την Κυριακή, 17 Οκτωβρίου 2010, θα λειτουργήσει και κηρύξει στην Ιερά Μονή Κύκκου, όπου θα λειτουργηθούν οι κάτοικοι της κατεχόμενης κοινότητος Επτακώμης.
Ο θεολόγος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής κ. Ανδρέας Ιερείδης θα κηρύξει στον Ιερό Ναό Αγίου Αντωνίου στη Λευκωσία.
Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου,
15 Οκτωβρίου 2010
--------------------------------------------------------------
Οι εύφορες καρδιές
«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού»
Μόνο όταν ο άνθρωπος δεχθεί την κοινωνία με το Χριστό που είναι «η ανάστασις και η ζωή» μπορεί να εισέλθει στην τροχιά της άφθαρτης και της αιώνιας ζωής. Αυτό ήταν το μήνυμα που μας έδωσε το Ευαγγέλιο την περασμένη Κυριακή. Απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη αυτής της κοινωνίας είναι βέβαια η ζωντανή και ουσιαστική σχέση που πρέπει να έχει ο άνθρωπος με το Χριστό. Αυτή τη σχέση, λοιπόν, μας παρουσιάζει σήμερα η Εκκλησία με τη διήγηση της παραβολής του καλού Σπορέως. Αυτή είναι η πρώτη σε μια σειρά παραβολών που έχουν σαν κεντρικό θέμα τη Βασιλεία του Θεού.
Το κέντρο της παραβολής
Όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε, η διήγηση της παραβολής του καλού Σπορέως είναι πολύ απλή, με πολύ όμως βαθιά νοήματα και μηνύματα που εγκεντρίζουν τον άνθρωπο στη ζωή της χάριτος του Θεού. Αποκαλύπτονται συγκεκριμένα σπουδαίες αλήθειες που ανταποκρίνονται στις υπαρξιακές αναζητήσεις του κάθε ανθρώπου, με φόντο την αλήθεια που οδηγεί στο Χριστό.
Πραγματικά, η παραβολή του Σπορέως συνδέεται με το Πρόσωπο του Χριστού, το οποίο ως «εικόνες του Θεού» ενδείκνυται να διατηρούμε στο κέντρο της ζωής μας.
Τα βασικά σημεία της επικεντρώνονται τους εξής άξονες:
α) Ο Θεός είναι ο γεωργός και εμείς το χωράφι Του
β) Ο Χριστός είναι ο καλός Σπορέας
γ) Ο σπόρος είναι ο Λόγος του Θεού
δ) Η γη, το χωράφι που πέφτει ο σπόρος, είναι η καρδιά μας
ε) Η ανάπτυξη και η καρποφορία του Λόγου εξαρτάται από το κατά πόσον η καρδιά μας λειτουργεί με αγαθές διαθέσεις και πάλλει στην προοπτική της αναζήτησης της αλήθειας που είναι ο ίδιος ο Χριστός.
Ωστόσο, διάφορα εμπόδια, αρκετά ζιζάνια που ξεφυτρώνουν στη ζωή, δεν επιτρέπουν στην καρδιά να είναι μαλακή και ανοικτή απέναντι στα ζωηφόρα μηνύματα που εκπέμπει η αγάπη του Κυρίου. Έτσι, πολλές φορές μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι είναι σκληρή και η αμαρτία καθίσταται πρόξενος για να γίνεται ακατάστατη. Κυρίως ο εγωισμός είναι εκείνος που κλείνει τους ορίζοντες της λειτουργίας της, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται τα διάφορα στάδια του πνευματικού «εμφράγματος» τα οποία σκιαγραφούνται με πολύ παραστατικό τρόπο μέσα από το κείμενο της συγκεκριμένης παραβολής.
Τα στάδια του «εμφράγματος»
Το πατημένο σκληρό χώμα, που δέχθηκε το λόγο του Θεού, είναι οι σκληρές και ανάλγητες καρδιές. Εδώ ο εγωισμός εισχωρεί στα βάθη της καρδιάς του ανθρώπου και τον απανθρωπίζει. Συνήθως ο σκληρόκαρδος άνθρωπος εμφανίζεται να είναι αδιάφορος μπροστά στην αλήθεια της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και ο λόγος του Θεού αδυνατεί να ριζοβολήσει γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος δεν επιτρέπει σε αυτόν ν’ αγγίξει ευαίσθητες χορδές της καρδιάς του.
Εκτός από τις σκληρές όμως έχουμε και πέτρινες καρδιές. Οι πέτρες που βρίσκονται κάτω από το χώμα, την καρδιά, είναι ουσιαστικά τα διάφορα πάθη που ο εγωισμός αφήνει να κυριεύουν τον άνθρωπο. Όταν η καρδιά του ανθρώπου, ιδιαίτερα κατά την παιδική ηλικία, είναι ακόμη μαλακή και ευαίσθητη, τότε ο λόγος του Θεού βρίσκει καλή υποδοχή. Όσο όμως μεγαλώνει ο άνθρωπος και παραμελεί την πνευματική φροντίδα της ψυχής του, τόσο σκληραίνει η καρδιά του. Η απομάκρυνση του ανθρώπου από την Εκκλησία και η αποκοπή του από τη μυστηριακή ζωή της, δείχνουν πως ο λόγος του Θεού έχει αρχίσει να περιέρχεται σε κατάσταση ξηρασίας και να μαραίνεται, επειδή η καρδιά έχει γεμίσει όλο πέτρες. Εμφωλεύουν δηλαδή σε αυτήν αμαρτίες και αδυναμίες, πάθη, μίση και κακίες.
Υπάρχουν όμως και οι αγκαθωτές καρδιές. Ο εγωισμός παρακινεί δυστυχώς τον άνθρωπο να αποδύεται σε μια αφύσικη προσπάθεια να κατακτήσει αν είναι δυνατό όλο τον κόσμο. Να εξασφαλίσει χρήματα, μεγαλύτερη επιρροή, ισχυρή εξουσία, υπολογίσιμη δύναμη, υψηλά αξιώματα. Νομίζει πως με αυτό τον τρόπο θα στηρίξει και θα διασώσει την ύπαρξή του. Όλα όμως αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι φθοροποιές μέριμνες, τα ζιζάνια και τα αγκάθια που κυριολεκτικά πνίγουν τον άνθρωπο και τον οδηγούν σε πνευματική ασφυξία. Η αστοχία εστιάζεται στο ότι ο άνθρωπος στηρίζεται στα υλικά αγαθά αντί στη δύναμη του Θεού. Έτσι, ιδιαίτερα στην εποχή μας σήμερα, βλέπουμε με πόσους τρόπους τα αγκάθια καταπνίγουν την καρδιά του ανθρώπου και τον καθιστούν ένα ερείπιο που διακατέχεται από φόβο, αγωνία, άγχος, διαταραχές κ.ά. Τελικά ο άνθρωπος χάνει από μπροστά του τη ζωή, γιατί διώχνει το Χριστό από την καρδιά του.
Η πνευματική ευφορία
Ωστόσο, υπάρχει και το καλό και άφθονο χώμα που συμβολίζει την καρδιά του ανθρώπου, όταν αυτή είναι απαλλαγμένη από τον εγωισμό και πάλλει μεταμορφωτικά στην αληθινή και ανιδιοτελή αγάπη του Χριστού. Εδώ ο άνθρωπος αγωνίζεται και υποτάσσει το θέλημά του στο θέλημα του Θεού. Όταν ο Χριστός κατοικήσει στην καρδιά μας, τότε αυτή αποκτά πραότητα, καλοσύνη, ταπεινοφροσύνη και αγάπη.
Αγαπητοί αδελφοί, η πνευματική καρποφορία που θα πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος στη ζωή μας, χρειάζεται μεγάλο αγώνα και ιώβεια υπομονή. Για το σκοπό αυτό, ας φροντίζουμε επιμελώς να εξασφαλίζουμε την ευφορία στην καρδιά μας προκειμένου να είναι διακαώς εμποτισμένη στη Χάρη και την αγάπη του Χριστού. Ας αφήνουμε έδαφος ώστε ο σπόρος του θείου λόγου να πέφτει σε «γην αγαθήν» και να «ποιεί καρπόν εκατονταπλασίονα».
Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος
