Δημοσιεύτηκε: Σεπτέμβριος 22. 2010 12:08
Πολύ παραστατικός ο Τερτσέτης στην εισαγωγή του στα Απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη. Όταν κατάκτησε, λέει, την Κωνσταντινούπολη ο σουλτάνος, την άλλη μέρα να σου και καταφθάνει στο παλάτι ο Λουκάς ο Νοταράς, μέγας και τρανός της εποχής, στολισμένος με τα όλα του. «Και γιατί δεν έδινες στο βασιλιά σου όλα αυτά τα πλούτη;» του λέει, ο σουλτάνος. «Τα φύλαγα για σένανε, σουλτάνε μου» λέει ο Νοταράς. «Κι αν ήταν δικά μου» του λέει ο Τούρκος «γιατί δεν μου τα’ δινες προηγουμένως; Ήταν ανάγκη να σκοτωθούν τόσοι και τόσοι για να μου τα δώσεις;»
Το ίδιο ερώτημα ξανάρχεται στη δεύτερη κυπριακή τουρκοκρατία, εν έτει 2010, με το νησί μας καταπατημένο από τα τουρκικά στρατεύματα (για υπενθύμιση) το κράτος μας να ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην ευρωζώνη, με δικούς μας αγώνες και θυσίες και όχι των τουρκοκυπρίων, με τις παγκόσμιες δυνάμεις μικρές και μεγάλες να διατυμπανίζουν πως τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι σεβαστά, πως το δίκαιο του πολέμου είναι απαράδεκτο σήμερα, και άλλα παρόμοια...
Κι αν οι περιουσίες μας και τα εδάφη μας ήταν για τους Τούρκους, γιατί δεν τα δίναμε το 1963, το ΄64, το ΄67, το ΄74, το ΄80; Η απάντηση είναι πως κανένας δεν είχε το δικαίωμα να τα δώσει, ούτε ίντσα εδάφους δεν είχε δικαίωμα να εκχωρήσει στον αναιδή απαιτητή. Κι ήταν πατριώτης ο αρνούμενος, γιατί και ήξερε και εφάρμοζε τα διδάγματα της Ιστορίας, κι άκουσε καμιά φορά στη ζωή του τα λόγια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου «το να σου παραδώσουμε την πόλη δεν είναι ούτε δικαίωμά μας ούτε κανενός από τους κατοίκους της.» Όποιος όμως επικαλείται σήμερα το μαρμαρωμένο βασιλιά κι όσους αρνήθηκαν υποταγή στην Τουρκιά ακούει μ’ ανοιχτό το στόμα «αυτός είναι πατριώτης», σαν να πρόκειται για χτικιασμένο, ενώ οι άλλοι είναι οι ανοιχτόμυαλοι, οι μελλοντολόγοι και χαρτορίχτροι. «Στο μέλλον θα διχοτομηθεί ο τόπος», υποστηρίζουν, ενώ με την πολιτική του «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω» θα ενώσουμε την πατρίδα μας. Κι ακούεται εκείνο το «θα ενώσουμε» σαν να μιλούν οι αντρειωμένοι του ΄55, όταν οδηγούνταν στην αγχόνη για την ένωση. Το ερώτημα όμως είναι «πώς θα ενώσουμε την πατρίδα με διζωνική δικοινοτική, χωρίς το σωστό της περιεχόμενο;» Δηλαδή δεν είναι διχοτόμηση η διζωνική, όπως την κατάντησαν; Ας μας κάνουν κάνα ταχύρρυθμο σεμινάριο να καταλάβουμε κι οι αδαείς.
Κι η Κυπριακή Δημοκρατία, το μόνο στήριγμα σήμερα των Ελλήνων της Κύπρου, πώς θα επιβιώσει, που θα καταντήσει ένα συνιστών, που εξισώνεται με το παράνομο κρατίδιο, το βασίλειο των παρανόμων, όπως διεθνώς έχει αναγνωριστεί, που ο Πρόεδρός του στο προεδρικό δέχεται τον κάθε ηγέτη – λέει- τουρκοκυπριακού κόμματος, σαν να είναι τα γραφεία του κόμματος; Και πώς αναγνωρίζονται και είναι σεβαστά τα δικαιώματα των προσφύγων, αφού άλλοι δεν θα επιστρέψουν, γιατί στις περιουσίες τους έγιναν έργα κοινωφελή από τους κλέφτες εισβολείς, άλλοι δεν θα επιστρέψουν γιατί αναπτύχθηκε η γη τους μετά το 2004 (!) άλλοι δεν θα επιστρέψουν γιατί δεν δέχεται ο καταπατητής της ελληνικής περιουσίας, που δεν ανέχεται –λέει- «να είναι ενοικιαστής στο κράτος του»! Αφού ξέρουν οι ειδήμονες ποιοι δεν θα επιστρέψουν, πρέπει να μπορούν να μας πουν και ποιοι θα επιστρέψουν.
Αν αποφάσισαν μερικοί να δώσουν στην Τουρκιά όσα απαιτεί, που ξέρουμε πως πάντα θα είναι γι’ αυτήν λίγα αφού η όρεξή της ποτέ δεν στομώνει και τα νύχια της είναι αρπακτικού πτηνού, να το πουν πρώτα ξεκάθαρα στο λαό, να ξέρει πώς εννοούν οι κυβερνώντες τη λύση, κι όχι να σημαδεύουν τα χαρτιά, για να σημάνουν τη διαρροή. Κι όταν λέμε λαό δεν εννοούμε τη σιωπή των αμνών.
Του φιλόλογου Στέλιου Παπαντωνίου.
