Το παρόν άρθρο εγγράφη από τον δημοσιογράφο Αριστείδη Βικέτο, με την ευκαιρία των 20 ετών από την εκδημία του μακαριστού Οικουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου († 1991).
Το αναδημοσιεύουμε, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 40 ετών από την ενθρόνιση του αοιδίμου Οικουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου, στον Πατριαρχικό θρόνο Κωνσταντινουπόλεως, στις 18 Ιουλίου 1972.
Δημητρίου του Παναγιωτάτου και Οικουμενικού Πατριάρχου αιωνία η μνήμη.
Άρθρο του Α. Χ. Βικέτου
Είκοσι χρόνια συμπληρώθηκαν πριν μερικές μέρες από την εκδημία μιας μεγάλης μορφής της Ορθοδοξίας, του μακαριστού Πατριάρχου Δημητρίου και ο διάδοχός του Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος τέλεσε τρισάγιο στον τάφο του στο Κοιμητήριο του Βαλουκλή, παρουσία συγγενών του και πιστών. Μετά το τρισάγιο ο Κωνσταντινουπολίτης φωτορεπόρτερ Νίκος Μαγγίνας κατέθεσε τις προσωπικές του εμπειρίες σχετικά με τον αοίδιμο Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο. Ένα πρωινό στο Πατριαρχικό Γραφείο στο Φανάρι, είπε, βρισκόμουν εκεί για να φωτογραφίσω τον Πατριάρχη Δημήτριο. Χαμογελάστε λίγο, Παναγιότατε, τον παρακάλεσα ,ανέφερε, και ο Πατριάρχης Δημήτριος απάντησε στον φωτορεπόρτερ «Ο Πατριάρχης εξωτερικώς μπορεί να χαμογελάει, όμως μέσα του να κλαίει».
«Λόγια αποκαλυπτικά. Συγκλονιστικά. Λόγια που δείχνουν τη σκληρή πραγματικότητα. Την πείρα της χαρμολύπης μέσα στην οποία ζει και κινείται επί αιώνες το Φανάρι. Είναι λόγια που εκφράζουν τη σταυρωμένη Ρωμιοσύνη. Είναι ο βαθύς αναστεναγμός του Πατριάρχου που συνεχώς πίνει φαρμάκια. Κινδύνους εκ ληστών, κινδύνους εκ γένους, κινδύνους από ψευδαδελφούς», σημειώνει ο Ν. Μαγγίνας και επισημαίνει: «Ο Πατριάρχης Δημήτριος ήταν ομολογουμένως μεγάλη καρδιά. Όσοι είχαν την ευλογημένη ευκαιρία να τον γνωρίσουν από κοντά έμεναν εντυπωσιασμένοι από την καλοσύνη και την απλότητά του. Επί 19 έτη στην υψηλότερη σκοπιά της Ορθοδοξίας, στον Οικουμενικό θρόνο, έδειξε πιστότητα, σύνεση , αγάπη προς όλους, σεμνότητα παροιμιώδη και ταπεινοφροσύνη».
Με αφορμή τη συμπλήρωση 20 ετών από την εκδημία του αοιδίμου Πατριάρχου Δημητρίου ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος μίλησε σχετικώς, στην Αίθουσα του Θρόνου στο Φανάρι, και στη συνέχεια παρακολούθησε τη διάλεξη του Μητροπολίτου Σεβαστείας Δημητρίου, με θέμα: «Ο Πατριάρχης Δημήτριος εν μνήμη».
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος επεσήμανε ότι οι παρελθούσες δύο δεκαετίες δεν μπόρεσαν να ξεθωριάσουν την ιερά μορφή του Πατριάρχου Δημητρίου , το γλυκό χαμόγελό του, το ιερό βλέμμα του, το γεμάτο από αγάπη και καλοσύνη. Ήτανε η προσωποποίηση της απλότητας, της πραότητας, της αγάπης, της καλοσύνης, της ταπεινοφροσύνης, της συγχωρικότητας, τόνισε και υπογράμμισε ότι « Είχε όλες αυτές τις αρετές κατά τρόπο φυσικό, αυθεντικό και πλούσιο και με αυτές κόσμησε κυριολεκτικά τον πάνσεπτο Οικουμενικό Θρόνο».
Ο ομιλών, είπε ο κ. Βαρθολομαίος, είχε το μοναδικό προνόμιο να ζήσει και να διακονήσει παρά τους πόδας του μακαριστού Δημητρίου σε όλη τη διάρκεια της πατριαρχίας του, από τον οποίο εδέχετο πάντοτε στοργή πατρική και αναγνώριση των ταπεινών κόπων του. Επίσης, υπογράμμισε ότι ο Πατριάρχης Δημήτριος δοκίμασε πολλές λύπες και στεναχώριες, ανάμεσα στις οποίες ήταν και η κατάληψη για μέρες της εισόδου του Πατριαρχείου από ακραία εθνικιστικά στοιχεία.
«Είχε πράγματι ιώβειον υπομονή. Θα θυμούμεθα πάντα τον σεμνό και ακάκιο μακαριστό Πατριάρχη, τον οποίο Εκκλησία και Γένος θα ευγνωμονούν για πάντα, διότι στήριξε αμφότερα σε δύσκολες στιγμές της ζωής και της ιστορίας στην Πόλη», κατέληξε ο διάδοχός του κ. Βαρθολομαίος.
Ο Μητροπολίτης Σεβαστείας Δημήτριος, πνευματικό τέκνο του Πατριάρχη Δημητρίου, αφού ανέφερε ότι διακόνησε τον Πατριάρχη για 15 χρόνια στο Φανάρι ως διάκονος και Αρχιδιάκονός του, είπε ότι ήταν ο τελευταίος χειροτονηθείς απ’ αυτόν Αρχιερέας και ότι τον συνάντησε για τελευταία φορά αργά το απόγευμα στο Αμερικανικό νοσοκομείο για τελευταία φορά, δέκα λεπτά πριν από τα μεσάνυκτα της ημέρας που έφυγε από τη ζωή. Ο Σεβαστείας Δημήτριος ανάμεσα σε άλλα επεσήμανε και τα εξής:
-Φρονώ ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό το γεγονός πως ο Πατριάρχης Δημήτριος υπήρξε άνθρωπος τέτοιας αγάπης κατά κοινή συνείδηση. Γι’ αυτό και τον θυμάται η Εκκλησία και το Γένος μας προσευχητικά.
-Ο Πατριάρχης Δημήτριος από πολύ νέος ήλθε σε επαφή με τη σκληρότητα ανθρώπων και συνθηκών. Μεταξύ άλλων από τον Ιούνιο του 1945 και μέχρι και τον Ιούλιο 1950 διακόνησε τους 700 τότε Ελληνορθοδόξους που ζούσαν στην Περσία. Έκανε πολλά γι΄αυτούς και ιδιαίτερα ίδρυσε αστική σχολή με 20 τακτικούς μαθητές και 25 φοιτητές, που διδάσκονταν την ορθόδοξη πίστη και την ελληνική γλώσσα.
-Οι καιροί κατά την αρχή της αρχιερατείας του ήταν δύσκολη. Η Ομογένοια της Πόλης ζούσε σχεδόν τη «χαριστική βολή της». Οι απελάσεις των Ρωμιών Ελληνικής Ιθαγένειας σε ελάχιστα χρόνια μείωσαν κάθετα τον αριθμό τους. Επί μέρους κοινότητες του θρόνου στην Πόλη και μάλιστα οι πολυάριθμες δέχονταν καθημερινά τις αντιδράσεις της διωκομένης Ρωμιοσύνης, που ορισμένες φορές υπερέβαιναν και τα όριά τους.
Ο Μητροπολίτης Σεβαστείας ανακοίνωσε στο τέλος της ομιλία του ότι πριν από τη λήξη του τρέχοντος έτους θα κυκλοφορήσει τρίτομη εξαιρετικά λεπτομερής και άκρως επιμελημένη έκδοση του Μητροπολίτου Φιλαδελφείας Μελίτωνος αφιερωμένη ειδικά στον αγαπημένο μας Πατριάρχη Δημήτριο.
Πηγή: Εφημερίδα «Φιλελεύθερος»